به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، دیروز یکی از روزهای خوب جشنواره «سینما حقیقت» بود که چند اثر شاخص در سینماهای «سپیده» و «فلسطین» پخش شد. «لطفا بوق بزنید» رضا فرهمند، «خاطراتی برای تمام فصول» مصطفی رزاق کریمی و «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» مرتضی پایهشناس از جمله این آثار بودند.
«لطفا بوق بزنید» بقدری نظر کارشناسان و منتقدان جشنواره را به خود جلب کرده بود که جلیل اکبری صحت در آخرین نشست هفتمین جشنواره بینالمللی «سینما حقیقت» تمام وقت خود را صرف تعریف و تمجید از این اثر کرد. او با تاکید بر اینکه «لطفا بوق بزنید» یکی از بهترین فیلمهای این جشنواره است، گفت: این فیلم نمونه خوبی از جریان فیلم مستند ایران است. درست است که مردم بعد از گرفتن اسکار توسط فرهادی به این باور رسیدهاند که سینمای داستانی خوبی داریم ولی «لطفا بوق بزنید» نشان میدهد که چگونه سینمای مستند میتواند همه مرزها را درنوردد و جهانی باشد.
اکبری در ادامه با اشاره به قاببندیها و ساختارهای زیبا فیلم گفت: با وجود اینکه سوژه این فیلم آوارگان میانماری هستند که در کمپ آوارگان در هند زندگی میکنند و محیط زندگیشان زیبایی ندارد اما کارگردان با دیدن زیباییها توانسته به خوبی دکوپاژ انجام دهد. فیلم در نقاطی که باید فرصت تامل به بیینده و در جایی که باید اطلاعات کافی به بیننده میدهد. در این فیلم به هیچ وجه مشخص نیست که کارگردان فردی مسلمان است. نگاه فیلم نگاهی انسانی است. من کمتر فیلم مستندی را دیدم که علاوه بر داشتن عناصر خوب از ریتم خوبی هم برخوردار باشد. ریتم فیلم بقدری خوب است که حتی اگر بدون صدا این فیلم را ببینیم باز هم آن را میفهمیم. علاوه بر این فیلم تیتراژ و پایان بندی خوبی دارد.
رضا فرهمند نیز دلیل موفقیت فیلم را کارکردن با تیمی خوب و هماهنگ بیان کرد و گفت: در طول سالهایی که فیلم میسازم با تیمی به این اندازه منسجم و هماهنگ کار نکردم. با اینکه ما برای اولینبار به هند میرفتیم و تنها دو روز برای پیش تولید در آنجا زمان داشتیم، تیم ما به خوبی کار کرد. البته ما پیش از رفتن به هند حدود 3 ماه در مورد فیلم پژوهش میکردیم.
اکبری صحت در پایان نقد و بررسی مستند «لطفا بوق بزنید» در پاسخ به یکی از حضار که در مورد چرایی بیرون رفتن مخاطبان حاضر در سالن، زمان اکران این مستند پرسشی را مطرح کرد، گفت: بهتر است مخاطبان ایرانی هم مانند همه مخاطبان جشنوارههای دنیا به احترام کارگردان سالن را ترک نکنند اما اینجا ایران است و حرکات تابع معیار جهانی نیست. این عادت بد فرهنگی ماست. خستگی مخاطبان در روز آخر جشنواره و جذابیت نداشتن سوژه میتواند دلیلی برای ترک سالن مخاطبان باشد. ما دچار اعوجاج فکری شدیم و هم دین و آئین بودن را دلیل مجاورت نمیدانیم. آوارگان میانماری شیعه نیستند ولی از وقتی اسلام آوردند مورد ظلم قرار گرفتهاند. بلند شدن چند نفر در سالن سینما نمیتواند ارزشهای این فیلم را زیر سوال ببرد.
«فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» فیلم دیگری بود که در نشست دیروز مورد نقد و بررسی قرار گرفت. این فیلم، داستان یکی از هواداران سازمان مجاهدین خلق را روایت میکند که دخترش در پادگان اشرف عراق محبوس شده است و نمیتواند او را از این پادگان خارج کند. با اینکه فیلم همانگونه که از نامش پیداست ناتمام است و قسمتی از تصاویر آن برای پخش آماه نشده است و تنها دارای صدا است ولی تاثیرگذاری عمیقی بر مخاطب دارد. این فیلم یکی از فیلمهای خوب جشنواره امسال محسوب میشود.
مرتضی پایهشناس کارگردان این فیلم در این نشست با تاکید بر اینکه در این فیلم سازمان مجاهدین خلق تنها یک سنبل است گفت: این فیلم نمیخواهد سازمان را بررسی کند. فیلم تنها یک روایت شخصی است. سازمان مجاهدین خلق بقدری پیچیده است که اگر بخواهیم به همه سوالات مخاطبان پاسخ دهیم باید یک سریال بسازیم. نسخه اولیه این فیلم 5 ساعته بود و زحمت زیادی کشیدیم که زمانش را کم کنیم. این فیلم هم اکنون دارای 3 نسخه متفاوت است. خیلی تلاش کردم که فیلم یک سویه نباشد و مصطفی فقط به روایت زندگی شخصی اش بپردازد. البته در چنین فیلمهایی ابتدا باید کارگردان به مخاطبان ثابت کند که بی طرف است.
پایه شناس در ادامه به تاریخچه ارتباط سازمان مجاهدین خلق با رژیم بعث عراق از سال 50 اشاره کرد. وی درباره چرایی شرکت فیلمی ناتمام در جشنواره سینما حقیقت گفت: ما ترجیح دادیم این فیلم را ناتمام به جشنواره ارائه دهیم چون فیلمساز حرفهای مهمتری در فیلم دارد که با وجود نبودن چند تصویر خللی به آن وارد نمیشود.
اکبری صحت در ادامه نشست با تاکید بر اینکه همه باید این فیلم را دوبار ببینند گفت: فیلم یک مستند گزارشی ساده و خوب است. مشکل این فیلم این است که مانند فیلم کیارستمی درباره افریقا، دچار فرم گرایی شده است. ما باید فیلم را کامل بسازیم و ناقص نگذاریم. ما در ایران فیلم ناقص زیاد داریم. این فیلم اگر یکبار دیگر تدوین شود به فیلم خیلی خوبی تبدیل میشود. این فیلم دارای 5 نقطه اوج است که بیننده را مجذوب میکند، خودسوزیهای اعضای مجاهدین خلق یکی از این نقاط است. «برای دخترم سمیه» میتواند 300 سال آینده مرجعی برای بدست اوردن اطلاعات در مورد سازمان مجاهدین باشد، پس بهتر است اطلاعات به خوبی در آن داده شود.
دیشب در آخرین نشست هفتمین جشنواره «سینما حقیقت» دو فیلم دیگر از فرشاد افشین پور و مهدی نور محمدی نیز مورد نقد و بررسی قرار گرفتند. البته در دقایق پایانی جلسه با قطع برق سینما فلسطین نشست نیمه کاره پایان یافت. شب گذشته سینما فلسطین مانند تمام شبهای دیگر مملو از جمعیت بود و مردم استقبال خوبی از فیلمهای جشنواره «سینما حقیقت» کردند.
انتهای پیام/