فرزند شهید حسین علی صبوری در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در اصفهان اظهار کرد: پدرم سال 59 به جبهههای جنگ حق علیه باطل رهسپار شد و در سال 61 و به دلیل جراحت و آسیب نخاعی جانباز قطع نخاع شد که به اسارت رژیم بعث عراق در آمد و پس از اسارت به ایران تحویل داده شد، به دلیل اینکه پدرم دچار زخم بستر بود 7 سال با شکم بروی تخت میخوابید و 130 بار بر روی پدرم عمل جراحی صورت گرفت تا بتواند بنشیند.
وی افزود: پدرم از دوستان نزدیک شهید خرازی بود و با او خاطرات بسیاری داشت.
فرزند شهید صبوری تصریح کرد: پدرم در اصول و کارهای فنی و ریخته گری مهارت خاصی داشت و در زمان جنگ تحمیلی با یکی از دوستانش شهید علیرضا سیدان برای نخستین بار بسیاری از قطعههای جنگی را که در زمان جنگ تحمیلی و در دوران تحریم وارد کشور نمی شد، تولید میکردند.
وی خاطرنشان کرد: دعای کمیل و زیارت عاشورای روزانه شهید حسینعلی صبوری ترک نمیشد و در روزهای آخر دعای الهی عظم البلا را بسیار میخواند و این شعر را بسیار زمزمه میکرد که افسوس که عمری پی اغیار دویدیم، سرمایه ز کف رفت و تجارت ننمودیم، جز حسرت و اندوه متاعی نخریدیم....
فرزند شهید صبوری بیان کرد: پدرم زیاد خود را درگیر مسائل اقتصادی نمیکرد و حتی بسیاری از امکانات دولتی را بر خود حرام میدانست و وابسته به هیچ حزب و جناح خاصی نبود.
انتهای پیام/ق.1