خبرگزاری تسنیم - یاسر شیخی یگانه
همین دیشب بود که یکی از آوازهای شهرام ناظری را میشنیدم. او با همراهی ضرب زورخانه و دف، اشعاری از فردوسی را میخواند.
به نام خدای جهان آفرین / به پیش ای جوانان ایران زمین
به میدان برآیید و گامی زنید / به ذهن زمان نقش نامی زنید
الاای سواران صبح امید / به فردای میهن نوید آورید
جهان عرصه عبرت آموزی است / شکست اولین گام پیروزی است
به میدان چو یادی ز ایران کنید / زمین و زمان راگًل افشان کنید
شنیدن این قطعه پر بود از حس غرور و شور و شعف و البته تحرک. جای تعجب داشت! چرا که خیلیها معتقدند در موسیقی ایرانی تحرک و شور چندانی وجود ندارد.
تصور کنید برای ورزش از موسیقی ایرانی استفاده کنند. آیا امکان پذیر است؟
اصلا میشود برای سرود تیم ملی فوتبال کشورمان در جام جهانی از موسیقی ایرانی استفاده کرد؟
شعر فردوسی وقتی با آواز ایرانی همراه شود و ضرب زورخانهای هم در کنارشان باشد، حاصلش حس غرور، شعف و عظمت ایران زمین را به ارمغان میآورد. چنین اثری میتواند بیانگر فرهنگ و هنر ایرانی - اسلامی باشد.
کلامی که از زبان فردوسی باشد و سراسر حماسه، آوازی که هزاران سال قدمت را در خود داشته باشد و ضربی که صدها سال برای جوانمردی بر آن کوفتهاند؛ در مجموع میتواند بیانگر بخشی از هنر و فرهنگ ایران باشد.
راستش را بخواهید بعد از شنیدن اجرای اشعار فردوسی با صدای شهرام ناظری، به این نتیجه رسیدم که موسیقی ایرانی قابلیت ورزشی بودن را، البته با حس جوانمردی و وطن پرستی.
هر بار که اشعار فرودوسی را با آواز شهرام ناظری و ضرب زورخانه میشنیدم، زمزمه این اشعار را از سوی هواداران فوتبال ایران در ورزشگاههای برزیل تخیل میکردم. ورزشگاه «بایکسادا»، «مینیه رو» و «فونته نووا»، جاهایی که تیم ملی فوتبال ایران به مصاف رقیبان خود میرود.
با چنین قطعهای میتوانیم موسیقی و آواز ایرانی و ادبیات کهنمان را در عرصه جهانی معرفی کنیم. با چنین قطعهای میتوانیم به فرهنگ، هنر و جوانمردی مردان ایران زمین ببالیم.
اما خیلی نباید خیالاتی شد! چون سرود تیم ملی ایران را در جام جهانی برزیل شهرام ناظری نمیخواند و شعرش هم از فردوسی نیست.
در اواخر سال گذشته از سوی کمیته فرهنگی فدراسیون فوتبال اعلام شد که خواندن سرود تیم ملی فوتبال ایران برای جام جهانی برزیل به احسان خواجه امیری سپرده شده است.
باید توجه کنیم که جام جهانی فوتبال عرصهای بین المللی است و سرودی که هر کشوری برای جام جهانی انتخاب میکند از سوی رسانههای مختلف مورد توجه قرار میگیرد.
آخرین باری که تیم ملی ایران به جام جهانی فوتبال رفت، سال 2006 در آلمان بود که بعد از کش و قوسهای فراوان و بعد از مطرح شدن نام خوانندههایی چون علیرضا عصار و محمد اصفهانی به عنوان خواننده سرود تیم ملی، درنهایت امیر تاجیک سرود تیم ملی ایران را اجرا کرد.
راستی کدام یک از ما سرودی که امیر تاجیک خواند را به یاد داریم؟!
اصلا سرود تیم ملی فوتبال ایران برای جام جهانی با چه هدفی تهیه میشود؟
محمدرضا ملامحمد رئیس کمیته فرهنگی فدراسیون فوتبال درباره هدف تهیه آهنگ تیم ملی فوتبال کشورمان در جام جهانی برزیل میگوید: تهیه این آهنگ درجهت معرفی فرهنگ کشورمان است و تلاش میکنیم که از تمام توانمندی داخلی خود استفاده کنیم.
او گفته است: در تلاشیم از همه استانداردها استفاده کنیم تا اثر گذاری این ترانه در ذهن مخاطبان ایرانی درسراسر جهان نقش ببندد. قصد داریم تا تیم ملی را باموسیقی و ترانهای بسیار جذاب و ساده بدرقه کرده و با زمزمه این موسیقی در استادیومهای ورزشی داخل و خارج از کشور، زمینههای تقویت روحیه ملی وهمبستگی ملی را در بین تمام ایرانیان در اقصی نقاط ایران و جهان فراهم کنیم.
حال باید این پرسش را برای مسئولان فرهنگی فدراسیون فوتبال مطرح کرد؛ کدام استاندارد؟! آیا صدا و موسیقی احسان خواجه امیری بیانگر فرهنگ کشور ماست؟! آیا با سپردن خوانندگی سرود تیم ملی فوتبال ایران به احسان خواجه امیری میتوانیم بخشی از فرهنگ ایرانی و اسلامی را به دنیا بشناسانیم؟!
خواجه امیری خواننده خوبی است و طرفداران بسیاری هم دارد، اما کسانی که او را برای خواندن سرود تیم فوتبال ایران در جام جهانی انتخاب کردهاند، هرگز به سبک موسیقی او و سنخیتش با فرهنگ ایرانی – اسلامی اندیشیدهاند؟!
خواجه امیری خواننده موسیقی پاپ است و این نوع موسیقی به طور حتم ریشههای غربی دارد. چگونه میتوان با استفاده از موسیقی پاپ فرهنگ و هنر ایران را به دنیا معرفی کرد؟!
اگر قرار باشد آهنگی بیانگر فرهنگ و هنر ایران باشد، به طور حتم باید در قالب موسیقی ایرانی و ادبیات کهن ایران زمین باشد، نه موسیقی پاپی که ریشههایی غربی دارد.
البته ممکن است از تهیه چنین آهنگی اهداف دیگری جز ارائه فرهنگ و هنر ایران دنبال شود که در آن صورت شاید مسئولان فدراسیون فوتبال نتخاب درستی داشتهاند!
انتهای پیام /