به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، داوود گنجهای یکی از کسانی است که از قدیم با محمدرضا لطفی دوست بود و این دوستی تا آخرین روزهای زندگی لطفی ادامه داشت.
از دوران دانشگاه و بعد از آن در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی کنار لطفی حضور داشت و با او همراه بود. حال که محمدرضا لطفی از میان ما رفته و به سرای باقی شتافته، باید از زبان گنجهای درباره لطفی شنید.
تنها ساعاتی پس از مرگ لطفی، داوود گنجهای در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم در وصف این آهنگساز و نوازنده تار و سهتار گفت:
من و لطفی دوستی 50سالهای با هم داشتیم. لطفی نمرده است چرا که؛ هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق... همانگونه که صبا و درویشخان نمردهاند و هنوز در موسیقی ما جاری هستند؛ لطفی هم نمیمیرد.
ما در دانشکده موسیقی با هم بودیم، بعد از دانشگاه هم به مرکز حفظ و اشاعه موسیقی رفتیم. لطفی برای من بهترین دوست بود.
مهمترین بخش موسیقی ما ردیف دستگاهی است که برای خودش فلسفهای دارد؛ لطفی بر این ردیف تسلط داشت و پاسدار این ردیف موسیقی بود.
یکی از مهمترین بخشهای کار لطفی هنگامی بود که با حرکت انقلابی مردم ایران در انقلاب 1357 همگام شد و آثاری جاودانه آفرید.
لطفی در زمان هشت سال جنگ تحمیلی هم با مردم همراه بود و آثارش در ایجاد وحدت در جامعه، چه در هنگام جنگ و چه بعد از آن، تأثیرگذار بود.
بخش دیگر کار لطفی معلمی او بود. او آنچه را از استادان بهنام موسیقی ایرانی آموخته بود، با سخاوت بسیار به شاگردانش منتقل کرد.
این معلم بزرگ در روزی از دنیا رفت که روز معلم نام داشت.
لطفی نوازندهای چیرهدست بود که در خلق آثارش شیدایی خاصی داشت.
محمدرضا لطفی همیشه دوست داشت که نوازندهها دور هم جمع شوند و با هم باشند. او به خرد جمعی احترام ویژای میگزارد.
امیدوارم که رفتن لطفی از میان ما زمینهای باشد که همه ما به خود بیاییم و محبت را سرلوحه کار خود قرار دهیم.
انتهای پیام/*