فرانک پیشگر در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در رشت، با بیان اینکه ایران در مدیریت منابع از بین 133 کشور در رتبه 132 قرار دارد، اظهار کرد: در کشور ما آن طور که باید به مدیریت منابع آب توجه نشده و یا اینکه بسیاری از کشورها در این خصوص از ما جلوتر هستند، عمل کردند.
وی با بیان اینکه بیش از 50 درصد نیازهای آبی کشور از منابع آب زیرزمینی تأمین میشود، افزود: یکی از اقدامات اساسی باید حفاظت از این مخازن زیرزمینی آب کشور باشد چون ما همانند بسیاری از کشورهای پیشرفته دنیا برای شارژ کردن آبهای زیرزمینی برنامه ای نداریم و سیاستگذاری در این زمینه صورت نگرفته است.
نایب رئیس کمیسیون ملی سلامت کلانشهرها، گفت: در کشورهای دیگر پسابها و فاضلاب را تصفیه کرده و با آن آبهای زیرزمینی خود را تغذیه میکنند تا مجدد احیا شوند ولی این کار در کشور ما انجام نمیشود.
پیشگر خاطرنشان کرد: باید از همین منابع اندکمان محافظت کنیم تا آلوده نشوند چون این مسئله یکی از بحرانهای جدی کشور در سالهای آتی خواهد بود که نسل آینده را به شدت درگیر خود میکند.
وی یکی از راههای محافظت از منابع آبی زیرزمینی را جلوگیری از ورود و نفوذ شیرابهها و پسابها به آنها دانست و تصریح کرد: میتوان با ساماندهی به وضعیت لندفیلها که از عمدهترین منابع آلوده کننده این ذخایر هستند تا حدی به این وضعیت رسیدگی کرد.
نایب رئیس کمیسیون ملی سلامت کلانشهرها گفت: در این برنامه ساماندهی ابتدا باید کلیتی از وضعیت موجود این مراکز تهیه و بانک اطلاعاتی کاملی ایجاد نمود تا بر اساس آن بتوان سیاست گذاریهایی برای بهبود وضعیت تدوین کرد و پیشنهاد مشخص در این زمینه شناسنامه دار شدن لندفیلها است.
پیشگر تصریح کرد: در حال حاضر هیچ اطلاعات دقیقی از تعداد لندفیل ها بهداشتی و غیر بهداشتی و سن لندفیل ها، وضعیت شیرابه خروجی و میزان آلوده شدن آب و خاک نواحی اطرافشان در دست نیست.
وی با بیان اینکه در حال حاضر سن بسیاری از مراکز دفن زباله در کشور بالای 30 سال است، گفت: با شناسنامهدار کردن لندفیلها یا همان مراکز دفن زباله میتوان کمک بزرگی به تهیه بانک اطلاعاتی زیست محیطی کشور کرد.
نایب رئیس کمیسیون ملی سلامت کلانشهرها افزود: بر اساس علوم زیست محیطی، مراکز دفن باید پس از 30 سال بسته بشوند و در غیر این صورت استفاده یک مرکز دفن بیشتر از 30 سال باید با پایش مستقیم آبهای زیرزمینی آن منطقه صورت گیرد.
پیشگر اظهار کرد: در لندفیلهای کشور ما که پسماندهای خطرناک و شهری به همراه هم دفن میشوند باید به این مسئله توجه ویژهای شود و قوانین سختگیرانهای برای جداسازی این پسماندها در نظر گرفته شود و در اولویت دستورالعملهای زیست محیطی کل کشور و شهرداریها قرار بگیرد.
وی با بیان اینکه امروزه محیط زیست از مولفههای اصلی سیاستهای کلان جهانی است، خاطرنشان کرد: بسیاری از مولفههای دیگر همانند قدرت نظامی، سیاسی، اقتصادی تحت تاثیر محیط زیست بوده و سبب شده که دولتها مسئله حفاظت از محیط زیست را در راس سیاستگذاریها و برنامهریزیهای خودشان داشته باشند.
نایب رئیس کمیسیون ملی سلامت کلانشهرها تصریح کرد: از آنجا که هر توسعهای که انجام میگیرد بیشترین تاثیر را بر محیط زیست منطقه دارد بنابراین پیش نیاز هر فعالیت در سازگاری آن با محیط زیست است.
پیشگر تصریح کرد: حجم زیاد ساخت و سازهای شهری و اثرات مخرب آنها بر محیط زیست نشان میدهد که به جایگاه مفاد زیست محیطی در سیاستگذاری های کلان در حوزه ساخت و ساز شهری آن طور که باید توجه نشده و جای خالی آیین نامه ساخت و ساز سبز در کنار سایر آیین نامه های مقررات ملی در فعالیتهای ساخت محیط شهری احساس می شود.
وی با بیان اینکه ساخت و ساز شهری سازگار با محیط زیست، یکی از بزرگترین فرصتهای اقتصادی است، خاطرنشان کرد: در کشورهای توسعه یافته به اثبات رسیده که هم میتوان به محیط زیست اهمیت داد و در عین حال از توسعه اقتصادی نیز بهره برد.
نایب رئیس کمیسیون ملی سلامت کلانشهرها گفت: ساخت و ساز سبز بر روی بهینه سازی مصرف انرژی، استفاده مجدد از آب و مواد ساختمانی، بهرهوری از فضای سبز در محیط شهری، طراحی سیستمها به صورتی که آسیب کمتری به محیط زیست وارد سازد و در نهایت بهبود کیفیت سطح زندگی تمرکز میکند.
پیشگر افزود: اگر قوانین مدونی برای ساخت و ساز سبز وجود داشته باشد میتوان استانداردهایی را برای آنچه باید و نباید انجام شود، تدوین کرد تا پایه و اساسی برای مدل های موفق ترساخت و ساز شهری در سالهای آتی به وجود آید.
وی تأکید کرد: این حرکت در سطح کلان میتواند به گسترش موج سبز در جهت رسیدن به توسعه پایدار کمک کند.
انتهای پیام/ آ