هر چند « همدلی» و « وحدت» کالای گمشده جریان اصولگرایی طی یک دهه گذشته بوده اما واقعیت غیر قابل انکار در فضای سیاسی کشور این است که چنانچه همه تشکلهاو طیفهای جریان اصولگرایی به شکلی حداکثری مجتمع و متحد شوند، پیروز حتمی هر رقابت سیاسی در کشور خواهند شد. شاخ و برگ پیدا کردن بیش از حد جریان اصولگرایی در طول دهه 1380 در کنار برخی ضعفهای ساختاری و تشکیلاتی موجب واگرایی ، تشتت نخبگان و تشدید فاصلهها بین نیروها و مجموعههای سیاسی این جریان شد.
فاصلههای کاذبی که متاسفانه بعضا به واسطه مشکلات شخصی و برخی سوء تفاهمهای نه چندان عمیق ایجاد شد. همین اختلاف نظرها ، « منشور اصولگرایی» را که توسط بزرگان این جریان تدوین شده بود، به حاشیه راند و منازعه نخبگان جای اجماع نظر نخبگان اصولگرا را گرفت.
بیاخلاقیها ، انگزنیها، کینههای شخصی، افراط و تفریطها، اختلاف برداشتها و سلیقهای شدن نگرشها، رگههایی از « سیاستورزی» جریان اصولگرایی را شکل دادند که هیچکدام با اصل و اصالت « گفتمان اصولگرا» سازگار نبوده و نیست. همین واگراییها و ضعفها،« واقعبینی» اصولگرایان در عرصه فعالیتهای سیاسی را تقلیل داد.
با تقلیل واقعبینی، ظرفیتها و پشتوانههای نظری و نخبگانی نیز مغفول شدند و البته رقیب، از این شرایط بهرهبرداری عاقلانهای داشت ، هر چند با آرایی شکننده... جریان اصولگرا باید برای حضور و تکاپو در انتخابات مجلس 94 و سپس انتخابات ریاست جمهوری 96 واقعبینی نشان دهد و با تقویت قدرت تحلیلی در قبال مطالبات و تحولات انسانی- اجتماعی سیاست ورزی واقعگرایانه و هوشمندانهای به نمایش بگذارد.
علاوه بر این با قاطعیت ، افراد و طیفهای بیتحمل و غیر تشکیلاتی را که منطق سیاستورزی در چارچوب ارزشها و اهداف گفتمان اصولگرایی رابر نمیتابند، از خود دور سازد و هویت مقتدر و بلامنازع خود را با همگرایی و وحدت به نمایش بگذارد. تجربه شورای شهر تهران نمایش کوچکی از چنین اقتدار مبتنی بر همدلی و وحدت بود که از فرمول ساده اما پرثمر « وحدت» پیروی میکرد.
پرهیز از سرمایهگذاری روی چهرههای « تکراری» و « فاقد رای» همچنان که در انتخابات خرداد 92 پیامدش رادیدیم!! و پرورش چهرههای نوگرا و جدید و تشخص بخشی به ایشان ضرورتی غیرقابل انکار است که اصولگرایان باید بدون تنگنظری وفوت وقت به آنها بپردازند. تقویت زمینههای مدارا و تحمل یکدیگر نیز در زمره اقدامات عاجلی هستند که باید در متن سیاستورزی و فعالیتهای تشکیلاتی اصولگرایان دنبال شوند.
نیروها و نخبگان سیاسی اصولگرا باید صادقانه « دور هم نشستن» را تمرین کنند و بپذیرند که تا همدیگر را « تحمل» نکنند و با « سعه صدر» نسبت به هم برخورد نکنند، اقبال جامعه نیز به ایشان کاسته میشود. اصولگرایان، بدانند که امروز تفکر واقعگرا برای ایشان در حکم « رمز پیروزی» است و باید از ورطه ذهنیات بسته و بیرمق خارج شوند تا ابتکار عمل را به دست بگیرند. تحرکاتی نیز از سوی برخی چهرههای جریان اصولگرا آغاز شده که باید به فال نیک گرفته شود و همه کمک کنند تا این اجتماع تقویت شود. بزرگترین سرمایه معنوی این جریان همانا اعتقادات و باورهای مردمی است که از دین و مذهب ایشان ریشه میگیرد، از این ظرفیت و بنیه نظری نباید غفلت شود.
به هر روی رقابتهای انتخاباتی مجلس سال آینده، آزمون بزرگی برای اصولگرایان است که آیا میخواهند در عمل بپذیرند که باید در عرصه سیاست « واقعبین» باشند؟
انتهای پیام/