اعوذباللهمنالشیطانالرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
«وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَکُونَ فِتْنَةٌ وَیَکُونَ الدِّینُ لِلّهِ فَإِنِ انتَهَواْ فَلاَ عُدْوَانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمِینَ»
با آنها(مشرکین) بجنگید تا دیگر فتنه ای نباشد و دین تنها دین خدا شود ولی اگر از آیین خویش دست برداشتند، دشمنی جز بر ستمکاران روا نیست
***
تفسیر مجمع البیان «وقاتلوهم حتّى لاتکون فتنةٌ ویکون الدّین للّه»
و با شرک گرایان تجاوزکار پیکار کنید تا دیگر فتنهاى نباشد و تنها دین خدا حاکم شود
در این آیه شریفه، خداى جهان آفرین، مردم باایمان را مخاطب مى سازد و هدف جهاد در راه حق را حاکمیت مقرّرات خدا و پرستش و فرمانبردارى یکتاآفریدگار هستى اعلان مى کند.
منظور از «فتنه»، شرک و کفر است؛ و تفسیر این جمله آن است که تنها باید از خدا و مقرّرات او فرمانبردارى کرد و فقط اسلام و هدفهاى بلند و انسانى آن باید تحقّق یابد، نه زور و زر و تزویر که با نامها و فرمهاى رنگارنگ مردم را تحتِ سلطه خود درمىآورند.
«فان انتهوا فلاعدوان الّا علىالظّالمین»
اگر تجاوزکاران شرکگرا از شقاوت و بیداد خویش دست برداشتند و به راه حقّ و عدالت گام نهادند، دیگر کیفرى نخواهند داشت؛ و کیفر سخت تنها براى کسانى است که بر شرک و بیداد خود اصرار ورزند و با حقّ و عدالت ستیزه کنند.
چرا کیفر تجاوزکاران که همانا پیکار با آنان و نابودساختنشان است، به «عدوان» تعبیر شده، درحالیکه کشتن تجاوزکاران بیدادگر بعنوان حقّ دفاع و براى برپایى حقّ و عدالت است، نه ظلم و تجاوز؟
پاسخ
پیش از این نیز یادآور شدیم که به اعتقاد گروهى از مفسّران، اعراب گاه کیفر و پاداش هر عمل شایسته یا ناپسندى را به یک نام مى خوانند؛ از این رو، کیفر تجاوز، با همان تعبیر بیان شده است؛ درست مانند این آیه شریفه که مى فرماید: «مَنْ عَمِلَ سَیِّئَةً فَلا یُجْزى اِلّا مِثْلَها...»(355) که در اینجا نیز کیفر تجاوز با همان نام آمده است. همچنین بسان این آیه شریفه که مى فرماید: «وَجَزاؤُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُها...»(356)
امّا برخى برآنند که منظور از واژه «عدوان» در آیه شریفه، آغاز پیکار و شروع جنگ است.
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه سایر رسانه ها