به گزارش خبرنگار دفتر منطقهای افغانستان و شبهقاره خبرگزاری تسنیم، بوی محرم کوچه و پسکوچههای مشهد به ویژه «گلشهر» منطقه مهاجرنشین این شهر را عطرآگین و حال و هوای غربت در گوشه گوشه آن به مشام میرسد. در دهه اول محرم کوچههای گلشهر به ایستگاههای صلواتی مزین شده که از بعدازظهر تا پاسی از شب با چای یا شربت از عاشقان اهل بیت (علیهمالسلام) پذیرایی میکنند. اینجاست که محبت امام حسین و اهل بیت بزرگوارشان (علیهمالسلام) همه را گرداگرد یکدیگر جمع کرده و مرزهای فیزیکی نژادی، قومی و ملیتی را از بین برده است.
انسانهایی که خالصانه به یکدیگر کمک میکنند و اجرش را از ابر مرد کربلا میخواهند. هیئتهای عزاداری و مساجد پر از عزادارانی است که آنجا هم شرط ورودشان فقط داشتن حب امیرالمومنین و خاندان پاکش (علیهمالسلام) است که همه باهم برای پسر نازنین زهرا (علیهاالسلام) سوگ ماتم سر دهند.
هیئتهایی که متولیهایشان مهاجرین افغانستانی است که سالها خدمتگذاری دوستداران امام حسین (علیهالسلام) را میکنند و این شبها خانههایشان پذیرای مهمانانی است که میخواهند واقعه جاودانه عاشورا را با تکرار درسهایش زنده نگه دارند. علاوه بر برنامههای معمول هیئتهای مذهبی مانند سخنرانی، روضه و سینهزنی، برنامه دیگری که در هیئتهای مهاجرین افغانستان معمولا اجرا میشود، مراسم عَلَمکِشی در شب هفتم محرم است.
شب هفتم محرم که در کوچه و خیابانهای گلشهر و دیگر مناطق مهاجرنشین مانند پنجتن، التیمور، قرقی، طلاب و دیگر مناطق مهاجرنشین راه میرویم، دستههای مختلفی از مراسم عَلَمکِشی را میبینیم که هرکدام با عَلَمی برافراشته به عزاداری مشغول هستند و اگر کسی قربانی و یا نذری دارد، جلوی عَلَم ادا میکند.
این مراسم را میتوان بطور سادهتر، زبان سادهای برای طلب حاجتها دانست که با واسطه قرار دادن حضرت ابوالفضل (علیهالسلام)، حاجت خود را از خداوند طلب میکنند.
این مراسم به این شکل است که اگر فردی در هیئتی حاجت و یا خواستهای مانند شفای بیمار و ... داشته باشد، یک یا دو شب قبل از مراسم اعلام میکند که میخواهد عَلَم را به خانهاش ببرد. براساس مشورتی که همه با هم دارند، عَلَم را به او تحویل میدهند.
این عَلَم با نیت متوسل شدن به حضرت ابوالفضل العباس (علیهالسلام) و برآورده شدن حاجات، مورد زیارت قرار میگیرد تا اینکه در شب هفتم محرم عزادارانی که در هیئت هستند، پس از جمع شدن، همه باهم به دنبال عَلَم میروند. در محل عَلَم، بعد از روضهخوانی و سینهزنی کوتاه، معمولا صاحبخانه با شیر گرم از مهمانانش پذیرایی میکند. در ادامه همه به دور عَلَم حلقه میزنند و تا محل هیئت، سینهزنان ناله غریبی امام حسین (علیهالسلام) و فراق حضرت ابوالفضل (علیهالسلام) سرداده و بر سر و سینه میکوبند.
این عَلَم از کیست که بی صاحب است (ای خدا) این عَلَم از ماه بنی هاشم است (ای خدا)
مراسمی که ریشه در فرهنگ عاشورایی ملتی دارد که طعم تلخ جنگ را سالها چشیدهاند، و برایآنها زبان سادهای برای حاجتخواهی محسوب میشود. باتوجه به سابقه مردم افغانستان، به این نکته میتوان پی برد که آنها با سادگی دل و خلوص نیت همواره دست به دامن بزرگوارانی میشدند تا به واسطه آبروی این بزرگواران نزد خداوند، حاجتهایشان برآورده شود.
با جستجو در دلیل برگزاری مراسم عَلَمکِشی در شب هفتم، متوجه شدیم که در گذشته با مردم با توجه استدلالهایشان، روزهای دهه اول محرم را بطور سلیقهای به هریک از شهیدان و اهل بیت امام حسین (علیهمالسلام) منسوب کردهاند؛ به عنوان نمونه روز هفتم محرم را به حضرت ابوالفضل العباس (علیهالسلام) و یا روز نهم را حضرت علی اصغر (علیهالسلام) منسوب نمودهاند.
شبهای محرم یکی پس از دیگری میگذرد و به گفته خیلی از هیئتیها جای آنهایی که به هر دلیل امسال دوباره طعم تلخ مهاجرت را چشیدهاند، خالی است اما باز هم چیزی از شور محرم نکاسته است. مردم منطقه گلشهر هموطنان ایرانی و مهاجرین همه با هم یکدل و برادرانه در سوگ امام حسین (علیهالسلام) میگریند و آنچه از خدا میخواهند، پیروزی اسلام و مومنین در سرتاسر جهان است.
در زیر فیلم یک مراسم عَلَمکِشی مهاجرین افغانستانی در مشهد مقدس را مشاهده میکنید:
انتهای پیام/.