به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم؛ عباس درویش توانگر در هشتمین همایش تخصصی رسانه با موضوع «جریانشناسی رسانه قبل و بعد از انقلاب اسلامی ایران» که به میزبانی انجمن صنفی خبرنگاران و روزنامهنگاران ایران برگزار شد، با تشریح وضعیت رسانهای کشور تصریح کرد: در نخستین سالهای انقلاب و با استقرار نظام جمهوری اسلامی، چنان شور انقلابی در جامعه موج میزد که متناسب با فرهنگ اصیل اسلامی، فضای باز و آزادی در جامعه شکل گرفته بود در آن فضا مطبوعات و نشریات بسیاری بهوجود آمدند اما تا قبل از سال 76، روزنامهنگاران و روزنامهها از هر جناحی که بودند، عمدتا با یک نگاه ارزشی در گفتمان انقلاب اسلامی حرکت میکردند و اگر هم اختلافی بود، فضای گفتمانی تا آن زمان اجازه تعدی به چارچوب ارزشها و فرهنگ انقلاب اسلامی را نمیداد. زیرا فضای فکری جامعه بهگونه ای بود که مردم هیچ بیحرمتی را به ساحت انقلاب اسلامی برنمیتافتند.
این پیشکسوت مطبوعاتی با اشاره به خفقان رسانهای در دوران حکومت رژیم پهلوی متذکر شد: اما قبل از انقلاب اسلامی وضع به گونه دیگری بود، فضای امنیتی و کنترلشدهای بر رسانهها حاکم بود، رسانهها از لحاظ تعدادکمی و هم از لحاظ کیفیت محتوای پیام، محدود بودند، در آن زمان تنها یک تلکس خبری به عنوان آژانس پارس که بعد به خبرگزاری پارس و دو روزنامه کثیرالانتشار اطلاعات و کیهان که زیر نظر دربار بودند، فعالیت میکردند و محدودیت آنها تاحدی بود که وقتی صفحات روزنامهها نهایی میشد، قبل از ارسال روزنامه به چاپخانه و انتشار آن، یک مامور از سازمان امنیت و اطلاعات کشور (ساواک) تا محتوا را تایید و امضا نمیکرد، حتی همین روزنامه های درباری به چاپخانه نمی رفتند.
وی با تاکید بر آزادی و باز شدن فضای سیاسی و رسانهای کشور پس از انقلاب اسلامی اذعان داشت: بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی با روی کار آمدن احزاب و گروههای مختلف سیاسی، موجی از رسانههای حزبی نیز تاسیس شدند این بدین معنی است که ذات آزاداندیشی و حرکت بر اساس یک تفکر عمیق واصیل(گفتمان اسلامی) در جوهره نظام جمهوری اسلامی است و در این بستر است که فضا برای بیان گفتمانهایی از جنس حقیقت باز میشود اما فضای باز رسانه در انقلاب اسلامی برای تفکر رقیب کُشنده بود و دشمن نمیتوانست اجازه دهد تفکرالهی و پیام آزادی اسلام به راحتی ترویج شود و درصدد نفوذ برآمدند و برای کسب کرسی جهت انحراف در فضای باز رسانهای کشور وارد عمل شدند؛ بنابراین فرصت آزادی مطبوعات، مورد طمع، سوءاستفاده و نفوذ جریانهای معاند و مخالف تفکراسلامی قرار گرفت.
این روزنامهنگار پیشکسوت با بررسی روند ظهور و بروز جریانات فکری در دولتهای مختلف پس از انقلاب در نقد تمام سوءمدیریتها، سوءاستفادهها، فرصتسوزیها و تمام مشکلاتی که همواره در مسیر نظام جمهوری اسلامی به وقوع پیوسته است، گفت: در دهه 60 که برخی از جریانات روشنفکر که امروز داعیه چند صدایی و اصلاح طلبی دارند، به دنبال انحصار رسانهای بودند و با رنگ و لعاب شعارهای انقلابی، اقتصاد دولتی و کوپنی را دنبال میکردند و مخالف خصوصیسازی بوده و انحصارگرایی میکردند، برای جلوگیری از نقد سیاستهایشان، اجازه انتشار هیچ خبری را در رسانه های تحت کنترل خود نمیدادند و فضایی تک صدایی را به وجود آورده بودند، اما تفکر انقلاب اسلامی و ظرفیت فضای باز رسانهای نظام جمهوری اسلامی، دوباره این انحصار را شکست و با ظهور روزنامههایی که در آن زمان اثرگذار و افشاگر علیه برخی سیاستهای غلط بودند، تا حدودی تکصدایی حاکم برفضای مطبوعات که در سالهای دهه 60 و پس از جنگ و در دوره موسوی و هاشمی رفسنجانی ایجاد شده بود، را شکست.
وی در ادامه افزود: عجیب است که همین افراد روشنفکر کسانی بودند که در دولتهای بعدی شعار چند صدایی و دانستن حق مردم است، را سر دادند و به بهانه این شعار، پای مزدورانی از قبیل مسعود بهنود را که تا مغز استخوانشان در رسانههای انحصاری پهلوی شکل گرفته بود و در عناد با تفکر و فرهنگ اصیل اسلامی قلمفرسایی میکردند را برای نخستین بار در سلسله روزنامههای زنجیرهای باز کردند. جریانی از نویسندگان معاند که خود را صاحب رسانه در ایران میداند و آنقدر تمامیتخواه است که روزنامهنگاران و خبرنگارانی را که خارج از تفکر اومانیستیِ آنها حرفی بزند را «روزنامهنگار» نمیداند این در حالی است که «تفکر اسلامی» برای هرکسی که حرف حقی داشته باشد، فضای لازم را مهیا میکند.
توانگر در تبیین ماهیت حرکتهای خزنده و رخنههای دشمن در لایههای عمیق تفکر اسلامی گفت: در سالهای دهه 70 و دوره موسوم به اصلاحات، دشمن در قالب تکثر نشریات و مطبوعات، علیه تفکر اسلامی و در قلب مفاهیم و اقوال الهی وارد عمل شده بود، مطبوعات زنجیرهای در ظاهر متکثر بودند اما همه یک حرف میزدند: براندازی نظامی که روح حاکم بر آن فرهنگ و تفکر اسلامی است، یعنی بازگشت جامعه به عقب، همان انحصار و استبداد پیشین که جامعه ایرانی به آن «نه» گفته بود، در واقع میخواستند از ظرفیت و فرصت فضای باز رسانهای که به برکت نظام جمهوری اسلامی شکل گرفته به عنوان تهدیدی علیه خودش استفاده کنند، غافل از اینکه روح حاکم بر پیکره واحده «امام، امت و نظام اسلامی» آنقدر عمیق است که با القائاتِ وهمان اندک جریانات مقطعی و زودگذر، رنگ کهنگی نمیگیرد هر چند تشتتهایی ایجاد کردند و قطعا ریزشهایی هم وجود داشت اما آن چیزی که مهم است حرکت مقتدرانه نظام جمهوری اسلامی و رویشهایی است که در عرصه رسانه داشته است.
این صاحبنظر رسانه و ارتباطات در بررسی فضای رسانهها پس از ورود شبکه اینترنت در ایران گفت: با روی کار آمدن خبرگزاریها، در انتقال اخبار، گوی سبقت از روزنامهها ربوده شد و رسانههای آنلاین و بهنگام در جذب مخاطبان عملکرد بهتری داشتند با این حال روزنامهها نیز هنوز جایگاه خود را حفظ کردهاند و در یک رویکرد سادهانگارانه، کار روزنامهنگاری آسان شده زیرا بسیاری از روزنامهها به بیماری کپیکردن از خبرگزاریها مبتلا شدند و از منظری دیگر کار روزنامهنگاری بسیار دشوار شده است چراکه اطلاعات و اخبار به سرعت میسوزد و تازگی خود را از دست میدهد. بخصوص روزنامه هایی که فاقد اخبار نرم، تحلیلی و گزارشی باشند، بیش از سایر نشریات مکتوب لطمه می بینند.
توانگر در پایان یادآور شد: شبکههای اجتماعی مجازی شرایطی تازه در فضای رسانهای کشور به وجود آوردهاند که خواه و ناخواه خبرگزاریهای رسمی را با چالشی جدی روبهرو کرده است؛ حرفه خبرنگاری در چنین شرایطی که فرهنگی مجازی در مخاطبان شکلگرفته، بسیار دشوار است اما نکته قابل توجه آنکه، نظام جمهوری اسلامی در این فضای باز رسانهای هیچگاه رویکردی منفعلانه نداشته و علیرغم تکثر حیرتآور تکنولوژیهای نوین ارتباطی در قالبها، انواع، فرمتها و الوان مختلف، قطعا خبرنگاران و روزنامهنگارانی هستند که در دفاع و ترویج افکار عمیق اسلامی با تمام قوا و ظرفیتها وارد میدان میشوند و هماوردی میطلبند.بر همین اساس نیروهای انقلاب، جناح مومن، خودی و جوان و خصوصا خبرگزاری های انقلابی، بایستی فکر جدی برای بهره گیری از این ظرفیت عظیم شبکه های اجتماعی اتخاذ کنند و این عرصه را نیز چنان سایر عرصه ها، به فتح نظام و انقلاب درآورند.رسانه های انقلابی قادرند با حضور جدی در شبکه های اجتماعی، این تهدید را به فرصت تبدیل کنند.
انتهای پیام/