به گزارش خبرگزاری تسنیم، در هفته گذشته شاهد شکل گیری اعتراضاتی درباره یک برنامه تلویزیونی به نام «فیتیله» بودیم. در پی پخش یکی از برنامه های طنز «فیتیله» از سیمای جمهوری اسلامی ایران که بخش هایی از آن به زبان آذری اجرا شده بود، جمعی از خواهران و برادران آذری زبان کشورمان در چند شهر دست به تظاهرات زده و برنامه مورد اشاره را اهانت به هموطنان آذری زبان تلقی کرده اند.
پخش این آیتم تصویری در حالی رنجش خاطر برخی هموطنان آذری را به همراه داشت که رسانه ملی و مسئولان نیز با انتشار بیانیه ای، نه تنها از آذری زبانان کشورمان دلجویی کرد که نسبت به توقف پخش این مجموعه تلویزیونی دستور داد.
عوامل این برنامه از کارگردان و بازیگر گرفته تا تهیه کننده نیز در گفت وگوهای جداگانه از این اشتباه اظهار تأسف کرده و بر سهوی بودن آن تأکید کرده اند.
همه این ها در حالی است که توجه توأم با احترام به اقوام و قومیت های ایرانی، یک اصل پذیرفته شده در بین سیاستگذاران، مدیران و برنامه سازان رسانه ملی بوده و هست. این امر حتی در تولید برنامه هایی که جامعه هدف مخاطبان خود را کودکان و نوجوانان تعیین می کند، پررنگ تر می شود.
اگرچه بی دقتی تهیه کنندگان این برنامه قابل دفاع نیست و انتظار آن بود و از این پس نیز هست که در ساخت این گونه برنامه های طنز، از هرگونه اهانت احتمالی هم خودداری شود ولی اکنون که این بی دقتی و خطا اتفاق افتاده است، چاره کار چیست؟ مسؤولان صدا و سیما رسما به خاطر پخش این برنامه از خواهران و برادران آذری زبان کشورمان عذرخواهی کرده اند و در همان حال، ادامه برنامه «فیتیله» را به همین علت متوقف ساخته اند و ضمن توبیخ دست اندرکاران تهیه برنامه یادشده، برخی از آنان را نیز از مسؤولیت برکنار کرده اند و اکنون این پرسش منطقی در میان است که مسؤولان صدا و سیما در واکنش به ماجرای مورد اشاره باید چه اقدام دیگری انجام می داده اند که نداده اند؟
به یقین با شناختی که از هموطنان آذری زبان خود داریم، خواسته آنان، مثلا اعدام دست اندرکاران خطاکار برنامه مزبور نبوده و نیست، پس ادامه اعتراضات برای چیست؟! اگر منظور از اعتراضات یادشده، اعلام مخالفت و اعتراض به سراسر ایران اسلامی است، که این خواسته نه فقط در سراسر کشور بلکه با سوءاستفاده دشمنان بیرونی - که به یقین مورد انزجار خواهران و برادران آذری زبانمان نیز هست- تقریبا در سراسر جهان شنیده شده است.
از سوی دیگر مگر خواهران و برادران آذری زبان کشورمان هویتی جدا از ملت شریف و یکپارچه ایران اسلامی دارند که چنان چه خدای نخواسته به آنان اهانتی شده باشد، این اهانت احتمالی متوجه همه مردم ایران نباشد؟!
فقط یک نیم نگاه به ترکیب جمعیتی میهن اسلامی، به وضوح حکایت از این واقعیت دارد که در پهنه ایران اسلامی، هیچ مرزی - تأکید می شود که هیچ مرزی- میان اقوام مختلف حاضر در پهنه ایران اسلامی وجود ندارد. عالی ترین مقام جمهوری اسلامی ایران، یعنی رهبر معظم انقلاب، آذری زبان هستند و بسیاری دیگر از مسؤولان عالی رتبه نظام و دانشمندان برجسته کشورمان در گذشته و حال آذری زبان بوده و هستند... و اساسا امروزه سخن از آذری و مازنی و کرد و لر و عرب و... در عرصه ایران اسلامی و تفکیک آنان از یکدیگر نمی تواند معنا و مفهوم قابل توجیهی داشته باشد. از این زاویه نیز، اگر در برنامه یادشده اهانت و خطایی صورت پذیرفته باشد که صورت گرفته و بهتر بود در ساخت آن دقت بیشتری به کار گرفته می شد، این اهانت احتمالی متوجه همه ملت ایران بوده است و نه فقط هموطنان آذری زبان، بنابراین تجمع اعتراض آمیز برخی از خواهران و برادران آذری زبان کشورمان و یا دست کم، ادامه آن، با این توجیه که به آنان اهانت شده است، از مردم شریف و پاکباخته آن سامان که به گواهی همه شواهد تاریخی، یکی از استوانه های اصیل انقلاب و در همه روزهای حادثه در صحنه حاضر بوده و هستند، دور از انتظار است، مخصوصا آن که در ماجرای مورد اشاره، به یقین قصد اهانتی در میان نبوده و با خطای یادشده نیز برخورد قاطعی صورت گرفته است. بنابراین نباید با ادامه ماجرا، به دشمنان گوش خوابانده این مرز و بوم، اجازه سوءاستفاده و تفرقه آفرینی داده شود.
هم چنین شک نباید کرد بخش عمده ای از ادبیات هجوآلودی که امروز درباره اقوام و زبان ها و لهجه های ایران زمین در کوچه و بازار جاری است، محصول پروژه هایی است که از سوی دشمنان برای ایجاد اختلاف و تفرقه میان ایرانیان و مسلمانان طراحی شده است. البته این پروژه ها صرفاً مرتبط با موضوع اقوام نیست بلکه تفرقه افکنی مذهبی نیز از همین جنس و قماش است.
عجیب ولی واقعی است، همان ها که در میان اهل سنت تبلیغ می کنند که شیعیان حرمت صحابه را نگه نمی دارند و به آنان توهین می کنند، خود در لندن و کالیفرنیا برای کسانی بساط شبکه ماهواره ای به راه می اندازند که با سخیف ترین ادبیات به محترمین اهل تسنن اهانت روا می دارند. همان ها که در شبکه ها و سایت هایشان قمه زنی را به عنوان یکی از ارکان(!) شیعه، نماد وحشی گری پیروان اهل بیت قلمداد می کنند، در صدای آمریکا و بی. بی.سی، کارشناس مذهبی دعوت می کنند که عکس خونین و مالین خود و مریدانش را در حال قمه زنی در لس آنجلس به نمایش می گذارد.
به راستی نباید اندکی در عقبه چنین مسائلی - چه از جنس تفرقه افکنی مذهبی چه تفرقه افکنی قومی - اندکی تردید روا داشت؟ آیا دستگاه های امنیتی و اطلاعاتی نباید دخمه های ننگینی که بر آتش این اختلاف افکنی ها در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی می دمند، برخورد جدی تری به عمل آورند؟ آیا حتماً باید مردم خودشان دست به کار شوند و توهین کنندگان را سرجایشان بنشانند یا می شود قبل از بروز تنش های اجتماعی، با آتش افروزان و توهین کنندگان مقابله جدی کرد؟
انتهای پیام/