به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم بعد از گذشت چهل روز از حادثه شهادت هفت تن از افغانستانیها بدست گروه تکفیری داعش، محفل شعر و سخن «هفت خون و یک فریاد» در گرامیداشت این شهیدان گرانقدر در منطقه ی مهاجر نشین گلشهرمشهد، برگزار شد.
در این مراسم که به همت موسسهی «فن بیان رسا» وباهمکاری موسسهی فرهنگی «درّدری» اجراشد، شاعران مهاجر افغانستانی از جمله آقایان نوروزی، بینش، فاخر و خانم زهراحسین زاده با بیان سرودههای خود در بارهی این حادثه عظیم و جانسوز بار دیگر فریاد دادخواهی سر دادند.
در این مراسم ادریس بختیاری شاعر ایرانی درهمبستگی با این دادخواهی با اجرای اشعاری از سرودههایش در مورد افغانستان هم فریاد برادران افغانستانی خود شد.
در جریان اجرای این مراسم، ابوطالب مظفری از شاعران سرشناس و بنام مهاجر افغانستانی با پیش مقدمه ای اینگونه آغاز کرد: اغلب گمان عمومی مردم ازاین دست مجالس فقط این است که با انجام این مراسمات بتوان ثوابی برای ازدست رفتهگان فرستاد، در صورتی که این مجالس برای خود ماست نه دیگران.
وی بیان کرد: این حادثه ما را به حقیقتی رساند و آن این بود که بنیاد این جهان بر رنج و سختی استوار است. چیزی که در بیشتر آثار نویسندگان و شاعران در طول تاریخ به آن اشاره شده است.مقداری از این دردها گریزناپذیر هستند واین امکان وجود ندارد که بتوان از آن فرار کرد همچون مرگ آمی، اما دردهایی که می توان از آنها دور شد دردهای گریز پذیرهستند اینها دردهایی هستند که ما خود در ایجاد آن نقش داریم واقدامات علماء، طبیبان، نویسندگان و.. از جمله اقداماتی هستند که برای گریز پذیری و کاهش دردها و رنجهای آدمی به ما کمک می کنند.یکی از دردهایی که ما می سازیم زندگی کردن غیر اخلاقیست.
وی در ادامه ی صحبتهایش با اشاره به این که بزرگترین عامل ایجاد سلسله ی «تبسم» انسانیت است گفت: قدرت «توهم»، در آن چیزهایست که واقعیت ندارد ولی آن را واقعی تصور می کنندو بر ضد آنها قیام می کنندکه اینها نوعی بیماران خود خواسته اند، ولی قدرت «تخیل» عبارتست از واقعیتی که می دانیم چیست ولی قدرتی داریم که می توانیم با آن خود را در جای احساس دیگری قرار بدهیم و واقعیت دیگری راحس کنیم و «اخلاق» از قدرت «تخیل» نشات می گیرد. ما باید با فکر، مطالعه و دانش و با مبارزه با مفاهیم انتزاعی و قومیت گرایی مردم کشور را بسوی اخلاقیات پیش ببریم.
از دیگر سخنرانان این مراسم محمد علیزاده بود که ابتدا در تایید حرفهای ابوطالب مظفری اعلام کرد:حرف و ذکر ما این نیست که ازشکریه ها ، اقلیت هاو نژادها حرف بزنیم،حرف ما حرف انسان بودن است و جدا شدن از توصیفهای انتزاعی.
وی در ادامه گفت:تبسم های زیادی رفته اند و فقط یکی ازآنها تبدیل به فریاد و انقلاب شده است، ما مطلعین ازاین حادثه وظیفه داریم تا برای این انقلاب بجنگیم و نباید بگذاریم این حادثه براحتی فراموش شود.ما اینجا جمع نشده ایم که سوگ یک مرده را بگیریم، بلکه ما جمع شده ایم تا به کسانی که شهید شده اند افتخار کنیم چرا که شهیدان زنده اند و درنزد خدای خود روزی می گیرند. جمع شدن ما در اینجا فکری به حال فکر خودمان است واینکه ما وظیفه داریم تا خارج از تعصبات برای این انقلاب مبارزه کنیم وهزینه هایی نیز پرداخت کنیم.مبارزهی امروز ما مبارزه باقلم وعلم دانش ماست.باید انقدرکتاب بخوانیم ومطالعه کنیم و بنویسیم تا جایی که از شدت آن رعشه برتنمان بیفتد. همانا خداوند فرموده اند :"آیا برابرند انسانهایی که می دانند و نمی دانند؟"
پایان بخش این مراسم که اجرای آن را خانم زکیه کریمی به عهده داشت، شعر خوانی امان الله میرزایی یکی از شاعران برجسته ی مهاجر افغانستانی بود.
انتهای پیام/