به گزارش خبرگزاری تسنیم از شیراز،" پیتر گروتفسکی" کارگردان برجسته حوزه نمایش خیابانی معتقد است که تئاتر باید همه عناصر دست و پاگیر خود از قبیل صحنه نمایش، گریم، نور و حتی متن نمایشی را به دور بریزد و خود را رها سازد و به گذشته ابتدایی خود که همانا تئاتر ساده مردمی است، بازگردد.
در این عبارت کوتاه از گروتفسکی میتوان تمامی ویژگیهای تئاتر خیابانی را دید، این گونه تئاتر که قدمتی دیرینه در میان جوامع انسانی دارد در گذشته به دلیل بافت سنتی بازارها و تمرکز آن در یک یا چند بخش مشخص شهر سبب میشد تا بازیگران نمایشهای خیابانی برای رفع خستگی مردم کوچه و بازار به هنرنمایی در این اماکن عمومی بپردازند.
اما امروزه به دلیل پیشرفت علم، فناوری و پراکندگی بازارها در سطح شهر دیگر از نمایشهای سنتی و خیابانی خبری نیست و با توجه به نقش ماندگار این نوع تئاتر در زندگی امروزی در ابعاد مختلف به نظر میرسد که مشخص کردن مکانی برای اجرای این گونه نمایشی امری ضروری باشد.
مکانهایی مشخص برای اجرای تئاتر خیابانی در شیراز در نظر گرفته شود
امیر صادقی، رئیس انجمن نمایش استان فارس، در گفتوگویی که با خبرنگار تسنیم داشته است بر این امر صحه گذاشته و میگوید: تئاتر در استان فارس با معضلی به نام کمبود مخاطب روبهرو است در این میان تئاتر خیابانی به دلیل ویژگیهایی که دارد میتواند این معضل را برطرف کند.
آنطور که صادقی گفته است تئاتر خیابانی با قدمتی که در ایران دارد، عصاره واقعی و یکی از مهمترین بخشهای هنر نمایش است چراکه اگر مردم در سطح شهر با تئاتر آشنا شوند زمینهای برای ورود تماشاچی به تئاترهای صحنهای نیز فراهم میشود اما برعکس این امر امکان ندارد یعنی نمیتوان از تئاتر صحنهای مخاطب را به تئاتر خیابانی کشاند.
وی بر این باور است که مسئولان فرهنگی استان با همکاری شهرداری باید مکانهایی را در پارکها و دیگر نقاط شهر برای اجرای تئاتر خیابانی در نظر بگیرند تا به این طریق علاوه بر رونق تئاتر، توجه به هنر نیز در میان مردم نهادینه شود.
رئیس انجمن نمایش استان فارس بر این باور است که علاوه بر مکان مشخص باید « زمان خاصی را برای تئاترهای خیابانی در نظر گرفت تا مردم بدانند که در روز و ساعت و مکان مشخصی تئاتر خیابانی برگزار میشود و اگر این امر به صورت پراکنده در تمام نقاط شهر انجام شود، تاثیرگذاری بیشتری دارد».
فاصله هنرمندان و مردم علت اصلی کمبود مخاطب در تئاتر
صادقی در پاسخ به این پرسش که علت اصلی کمبود مخاطب در هنر تئاتر چیست، اینگونه میگوید: «فاصلهای که بین مخاطب و هنرمندان هنرهای نمایشی به وجود آمده است، ریشه فرهنگی دارد که هم هنرمندان و هم مردم مقصر هستند.
هنرمندان ذائقه مردم را در نظر نمیگیرند و مردم هم سعی نمیکنند که بیشتر به سمت سالن بیایند. این فاصله بر اثر یک سوء تفاهم ناشی از اشتباه رسانهها به وجود آمده است».
وی معتقد است به واسطه برخی از اخبار منتشر شده از هنرمندان در رسانهها مردم تصور میکنند که هنرمندان از آنها جدا هستند در صورتی که هنرمندان نیز از همان مردم هستند و برای همان مردم کار میکنند.
رئیس انجمن نمایش استان فارس از تشکیل کارگروههایی در این انجمن خبر داد که به بررسی متون و اجراهای نمایشی میپردازد تا شکاف ایجاد شده از بین برود و ارتباط بهتری بین مردم و هنرمندان استان فارس برقرار شود.
با توجه به آنچه که راجع به تئاتر خیابانی گفته شده و تلاشهای انجمن نمایش استان فارس برای از بین بردن فاصله میان مردم و هنرمندان، به نظر میرسد تئاتر خیابانی و رونق آن بهترین گزینه برای کم کردن این فاصله است به گونهای که مردم احساس کنند هنر تئاتر با زندگی آنها گره خورده است.
امر دیگری که بر اهمیت توجه به تئاتر خیابانی میافزاید، عدم نیاز این نوع تئاتر به امکانات خاص صحنهای است آن هم در شرایطی که تئاتر استان فارس از لحاظ داشتن زیرساختهای مناسب برای اجرا در مضیقه است.
آنطور که صادقی میگوید: « 50 درصد کار ساختمانی مجموعه تئاتر شهر تمام شده است که به دلیل نبود بودجه کار به صورت نیمه تعطیل درآمد» با وجود اینکه مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی از ابتدای تدوین بودجه 95 خبر از دو برابر شدن بودجه هنرهای نمایشی دادند اما به گفته صادقی هنوز در استانها نمودی نداشته است.
توجه به این صحبت صادقی لزوم اهمیت دادن به تئاتر خیابانی را بیش از گذشته پررنگ میکند چراکه حرکت به سمت تئاتر خیابانی در شرایطی که کمبود سالن از مهمترین مشکلات تئاتر در استان فارس است میتواند در معرفی تئاتر بینیاز از امکانات خاص صحنهای موثر واقع شود.
تئاتر خیابانی نیاز به خیابانینویس دارد
یکی دیگر از مواردی که رئیس انجمن نمایش استان فارس درباره تئاتر خیابانی بر آن تاکید دارد، این است که تئاتر خیابانی نیاز به خیابانینویس دارد چراکه این نوع تئاتر بسیار هوشمندانه است و باید با فرهنگ هر منطقهای متناسب باشد.
وی میگوید: « این نوع تئاتر در همه جا قابلیت اجرا دارد و به همان اندازه که مفید و موثر است به همان اندازه هم میتواند مخرب باشد بنابراین باید در هر محیطی متناسب با فرهنگ همان محیط اجرا شود».
به گفته صادقی « در تئاتر خیابانی 17 سبک برای اجرا وجود دارد و بیشتر کسانی که در این زمینه کار میکنند بر طرح و اجرا تکیه دارند در صورتی که باید حتما نویسنده خاص داشته باشد».
نیاز تئاتر خیابانی به نویسنده خاص و اهمیتی که به لحاظ پیوند با فرهنگ هر محیط و منطقه دارد، نیاز به پشتوانه علمی در این نوع تئاتر را ملموستر میکند چراکه پشتوانه علمی و تلاشهای آکادمیک برای علمیتر کردن این نوع تئاتر میتواند این نوع نمایش را پویاتر کند.
این خلا علمی و عدم ارتباط با محیطهای دانشگاهی سبب شد که رئیس انجمن نمایش استان فارس از وجود فاصلهای بین کسانی که آکادمیک تئاتر کار میکنند با آنهایی که به صورت تجربی به این هنر میپردازند، سخن بگوید و از تمامی هنرمندان تئاتر استان فارس تقاضا کند « اگر واقعا دغدغه تئاتر دارند تمام مسائل را کنار بگذارند تا با هم کار کنیم».
وی همچنین از راهاندازی کانون تئاتر خیابانی در استان فارس برای ساماندهی به این هنر خبر داد و گفت: در استان فارس 5 گروه خیابانیکار فعالیت میکنند که با راهاندازی کانون تئاتر خیابانی برنامههایی در ایام نوروز در شیراز و پاسارگاد داشتند.
انتهای پیام/