به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، موسیقی در ایران همواره محلی برای مناقشه بوده و هست. برخی این هنر را به کلی رد کرده و برخی هم تمام و کمال همه ابعاد و ژانرهای آن را بدون ایراد پذیرفتهاند. دسته دوم معمولاً قائل به تقسیمبندی موسیقی خوب و بد نیستند و هر آنچه هست را به سلیقه فرد وامیگذارند. در این میان کسانی هستند که موسیقی را هم مانند هر پدیدهای دیگر بدون ایراد و بدون آفت نمیبینند و معتقدند که هر هنر و هر پدیدهای میتواند آفتهایی هم داشته باشد و موسیقی هم در این میان استثنا نیست.
رواج انواع موسیقی به صورت رسمی و غیر رسمی
در روزگار امروز در ایران انواع مختلف موسیقی در سبکهای متفاوت جریان دارد که برخی رسمی و برخی هم غیر رسمی فعالیت میکنند؛ اما آنچه مهم است این که تقریباً تمام انواع موسیقی در ایران به گونهای جریان دارند و دارای حیات هستند و به هیچ وجه نمیشود منکر این ماجرا شد. انواع موسیقی پاپ، راک، رپ، جز، کلاسیک و... در محافل رسمی و غیر رسمی اجرا و خوانده میشوند و هر کدام از این ژانرهای موسیقی برای خود مخاطبانی هم دارد.
خودشناسی و هنرشناسی
فارغ از این که هرکسی به چه موسیقی علاقه دارد و چه چیزی را برای شنیدن انتخاب میکند؛ لازمه داشتنِ جامعهای متعالی از نظر فرهنگی و هنری شناختِ داشتههای خود است. یعنی همهی ما باید با موسیقی مربوط به سرزمین ایران آشنا باشیم و آن را بشناسیم، حتی اگر شنیدن این نوع موسیقی انتخاب نخستمان نباشد. بزرگان دین همواره بر این نکته تاکید کردهاند که برای رسیدن به تعالی باید خودت را بشناسی، باید داشتههایت را بشناسی تا بتوانی به جلو حرکت کنی.
موسیقی ایرانی یکی از داشتههای فرهنگی و هنری ایران زمین است که از ویژگیهای هنری و معنوی بالایی برخوردار است. همنشینی موسیقی ایران با کلامِ بزرگانِ ادبیات و پیوند این موسیقی با نغمههای نقاط مختلف ایران، موجب غنا این هنر شده است. هفت دستگاه و پنج آواز مجموعهای کامل از ردیف موسیقی ایرانی است که امروز به دست ما رسیده و در طول قرنها سیقل خورده و آنچه از آن باقی مانده گوهری ماندگار است. پس باید قدر آن را دانست و در شناخت و شناساندنش تلاش کرد؛ به راستی که شناختنِ هر کدام از هنرهای ایرانی و آشنایی با آنها، از موارد خودشناسی است.
«موسیقی ایرانی» به مفهموم آنچه از ردیف دستگاهی موسیقی ایران گرفته شده و اساس و ریشهاش را از آن سرچشمه میگیرد؛ این درست همان موسیقی است که با فرهنگ و سنتهای مردمان ما بیشترین سنخیت را دارد. متاسفانه این موسیقی از حمایتهایی که شایسته و بایستهی آن است برخوردار نیست و شاهد هستیم که آنچنان که باید و شاید به «موسیقی ایرانی» پرداخته نمیشود و به گونهای مناسب به نسل جدید و البته عامهی مردم معرفی نمیشود. همین مسئله موجب شده که «موسیقی ایرانی» اندکی به حاشیه رود و این توهُم پیش بیاید که این موسیقی دیگر عمرش به پایان رسیده است؛ در حالی که شواهد نشان میدهد که اینگونه نیست و اگر «موسیقی ایرانی» به گونهای مناسب به مخاطبان معرفی شود، بیشک طرفداران خود را داشته، دارد و خواهد داشت.
در معرفی موسیقی ایرانی به تودههای مختلف مردم بدون شک رسانهها بیشترین تأثیر را دارند که متاسفانه رسانههایی مانند رادیو و تلویزیون در پرداختن به موسیقی ایرانی کمکاری کردهاند. خبرگزاری تسنیم، در پروندهای جدید با عنوان «چرا موسیقی ایرانی میشنویم؟» قصد دارد تا با توجه به مسائل مطرح شده، به زوایای مختلف این موسیقی بپردازد و علل کمفروغ شدنِ «موسیقی ایرانی» در سالهای اخیر را بررسی کند. پرسش اینجاست که اصلاً «موسیقی ایرانی» چه ویژگیهایی دارد که باید از آن حمایت کرد؟ آیا رسانهها آنگونه که باید به این نوع موسیقی پرداختهاند یا خیر؟ و در نهایت اینکه آیا موسیقی و همه انواع آن را باید به طور کلی پذیرفت و یا باید آفتهایش را شناخت و بهترینش را برای معرفی به جامعه انتخاب کرد؟
بیشک موسیقی از جامعه جداشدنی نیست. پس باید موسیقی را آسیبشناسی کرد و زوایای مختلف آن را برای مردم باز کرد تا آنان با آگاهی و سواد بیشتر دست به انتخاب زنند. قصد داریم زوایای مختلف موسیقی ایرانی را در گفتوگو با بزرگان این هنر بررسی کنیم که حاصل آن در قالب پروندهای با عنوان «چرا موسیقی ایرانی میشنویم؟» منتشر میشود. هدف از این پرونده آشنایی مخاطبان با ویژگیهای موسیقی ایرانی است تا گامی در راه خودشناسی برداشته باشیم. در کنار آن به مسائل مختلفی میپردازیم که این روزها گریبانگیر جامعه موسیقی است.
انتهای پیام/