به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، یکی از مهم ترین و بدیهی ترین جنبههای زندگی ما انسان ها توانایی ایجاد تعامل از طریق صحبت کردن است. البته نیازی نیست که قبل از اینکه حرف بزنیم درباره اینکه چه میخواهیم بگوییم به طراحی و سازمان بندی شرایط و نحوه بیان خود بپردازیم. چرا که معمولا برای ما چندان مطلوب نیست که وسواس و بررسی زیادی بر روی عملکرد خود داشته باشیم چون این نحوه عملکرد بیشترمانع از برقراری یک رابطه موثر میشود تا حفظ یک ارتباط. اما از طرف دیگر برخی از افراد دائما در حال مرور رفتار و گفتار خود بوده و لذا در نتیجه این بررسی افراطی دچار احساس پشیمانی میشوند که چرا این گونه گقتند؟ چرا این حرف را زدند؟ چرا این گونه جواب ندادند ؟ و ...البته امکان دارد که برای همه ما در مرحله ای ز زندگی و یا در برخی از مراودات این اتفاق رخ دهد خصوصا که غالبا این اتفاق زمانی میافتد که ما خیلی سریع در یک فضای استرس آور و یا در طی درگیری و مواجه با افراد به پاسخگویی میپردازیم. تشخیص اینکه ما در هر موقعیتی چگونه باید صحبت کنیم و چه بگوییم، یک درک و فهم مهم است. هدف این است که بفهمیم چه زمانی باید روان و طبیعی حرف بزنیم، چه زمانی باید قبل از حرف زدن فکر کنیم و چه زمانی نباید اصلا حرف زد. برای رسیدن به این مرحله این توصیه ها را در نظر داشته باشید:
خودتان را ببینید. دقت کنید که چه موقع این اتفاق میافتد. چه شرایطی باعث میشود که شما حرفی بزنید که بعدا آرزو میکنید کاش طور دیگری میگفتید. آیا این اتفاق غالبا با یک نفر یا در مقابل گروهی از مردم اتفاق میافتد؟ سعی کنید یک الگو پیدا کنید.
موقعیت و شرایطتان را درک کنید. وقتی که فهمیدید چه شرایطی باعث این اتفاق میشود تلاش کنید که در این دست موقعیت ها به نحوه رفتار و گفتار خود توجه جدی تری داشته باشید و حتی در صورت امکان قبل از قرار گرفتن در این دست شرایط، خودتان را آماده کنید.
مکالمه را در نظر بگیرید. حال که متوجه شدید در یکی از آن موقعیت ها قرار دارید، هدف شما باید پردازش اطلاعات باشد. اغلب زمانی که به طور مناسب پاسخ نمیدهید به این دلیل است که به طور کامل و واضح نمیدانیم که باید چه بگوییم؟ الان زمان آن فرا رسیده است که عقب بنشینید و به آنچه که در اطرافتان گفته میشود گوش کنید. بر روی آنچه که قرار است بگویید متمرکز نشوید بلکه فقط گوش کنید. ذهن شما این اطلاعات را در پس زمینهاش ضبط خواهد کرد.
به مردم نگاه کنید. چه کسی حرف میزند و چطور با هم تعامل میکنند؟ برخی افراد خیلی خوب مثال میزنند و برخی خوب جملهبندی میکنند. برخی افراد برای مکالمه با دیگران از علائم و اشارههای چهره خوب استفاده میکنند. درحالی که برخی دیگر پرگویی میکنند. اینکه افراد چطور اطلاعات شان را میسازند معیار خوبی است از اینکه چطور اطلاعات را کسب میکنند.
پاسخها را فرمولبندی کنید. گزینههای خود را هم در نظر بگیرید. راه های مختلفی برای گفتن یک مساله وجود دارد و حالا هدف شما پیدا کردن بهترین روش رساندن آن چیزی است که میخواهید بگویید، به طوری که تاثیر مثبت داشته باشد. تعامل در درجه اول تابعی از گیرنده است لذا شما باید با در نظر گرفتن شنوندگان تان به تعامل بپردازید.
اطلاعات را در نظر بگیرید. آیا آنچه که میخواهید بگویید موثر، الزامی، دقیق، به موقع و مناسب است؟ اگر شما فقط به دلیل اینکه دیگران صحبت میکنند پاسخ میدهید آنگاه ممکن است که تعامل شما از الگوی ارائه شده فوق تبعیت نکند. اگر اینطور نیست بهتر است عقب بنشینید و فقط به گوش دادن ادامه دهید. شما میخواهید حرفی بزنید که تاثیرگذار باشد نه اینکه فقط چیزی گفته باشید.
واکنشها را بسنجید. آیا اطلاعاتی که میخواهید ارائه دهید طوری فرمولبندی شده است که اثر مثبتی داشته باشد؟ ایجاد یک فضای منفیگرایانه ایجاد کننده شکست تعامل و گفت و گوست. به نحوه بازخورد شنوندهها دقت کنید. خراب کردن توانایی تعامل نزد مردم تنها در یک لحظه اتفاق میافتد.
مراقب تن صدایتان باشید. طرز حرف زدن شما به اندازه آنچه که میخواهید بگویید مهم است. تن صدای شما میتواند اشتیاق و صمیمیت شما را منتقل کند و یا بیانگر طعنه و سرزنش شما باشد و حتی ممکن است باعث شود که پیام گفتار شما به غلط فهمیده شود.
تعامل داشته باشد. شما اکنون میدانید چه میخواهید بگویید. الگوی درست چیست؟ چطور آن را بگویید و چطور به طور موثر واکنش نشان دهید؟ منتظر یک فرصت خوب برای شروع حرف زدن باشید. معمولا قطع کردن حرف دیگران کار خوبی نیست اما گاهی این کار خود یک روش مناسب است.
مرحله (بند) اول را تکرار کنید. وقتی که حرف میزنید، آنچه را میخواهید بگویید در نظر بگیرید و روی واکنش دیگران دقت و توجه داشته باشید. با گذشت زمان، شما پیشرفت میکنید و دیگر بعد از برقراری یک تعامل ساده دائما در عذاب وجدان و بررسی موقعیت نخواهید بود.
منبع: آرمان
انتهای پیام/