«عدنان جعفری» خبرنگار پاکستانی در گزارش ارسالی به دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم درباره تحولات کشمیر نوشته است که ارتش هند در دو دهه دستکم 50 هزار مسلمان کشمیری را به قتل رسانده است و هنوز با حاکمیت نظامی از برگزاری همهپرسی در این منطقه خودداری میکند.
اتفاقاتی از این دست، نه باعث هیجان در رسانهها میشود و نه برخی خوانندگان علاقهای به خواندن این حوداث دارند، چون این حوادث دیگر تکراری شده است.
نظامیان هند در کشمیر، هیچ تمایزی بین زن و مرد ندارند و با اعمال خشونتهای وحشیانه، حریم و حرمت مردم این منطقه را پایمال میکنند، کاری که جزئی از عادتهای روزانه آنها شده است.
نظامیان هندی حتی چندی قبل دانش آموزان یک مدرسه را فریب میدادند تا عملیات انتحاری انجام دهند.
آنها علاوه بر خشونتهای فیزیکی، برای شکنجه روحی غیرنظامیان نیز از هیچ تلاشی فروگذار نیستند، بهطور نمونه جلوگیری از اجرای نماز جماعت عید قربان امسال و جلوگیری ازبرگزاری مراسم عزاداری محرم از جمله این اقدامات است.
البته ممنوعیت صفوف عزاداری در ماه محرم اقدام جدیدی نیست، سالهاست در کشمیر این محدودیتها وجود دارند.
این را باید بپذیریم که در مناطق اشغالی کشمیر، جنایات هند یک واقعیت است، ریختن خون کشمیریها، یک حقیقت است پس بهجای نادیده گرفتن جنایات مرتکب شده در کشمیر، نیازبه برداشتن گام و اقدامی جدی، برای آزادی این منطقه است.
کشمیر که دارای منحصر به فردترین و زیباترین جلوههای طبیعی در جهان است سالها مظلوم واقع شده است.
علت این درگیریها و آتش شعلهور شده در کشمیر،گاهی بهدلیل درگیری لفظی «نواز شریف» نخست وزیر پاکستان و «سوشما سوراج» وزیر امور خارجه هند بوده و گاهی بهدلیل لغو قرارداد «سند طاس» میباشد، گاهی بهدلیل لغو کنفرانس «سارک» است و همین «دره کشمیر» باعث سه جنگ بزرگ بین هند و پاکستان شده است.
اگر از دریچه تاریخ بنگریم، درمییابیم که امروزه انسانیت دچار یک خیانت بزرگ شده است، هنگامیکه «مهاراجه هری سینگ» در 27 اکتبر 1947 بهخلاف میل کشمیریها، اعلام کرد که کشمیر جزو هند است، بر اثر آن، درگیریها بین هند و پاکستان شدت گرفت. در آن زمان ارتش پاکستان، با قدرت همچنان با موفقیت پیش میرفت که با دخالت سازمان ملل متحد در یکم ژانویه 1949 آتشبس اعلام شد.
شورای امنیت در قطعنامهای خواست که هند و پاکستان نیروهای خود را از کشمیر خارج کنند و خواست که در این زمینه بهمیل خود کشمیریها رأیگیری کنند.
بر اساس قطعنامه سازمان ملل، پاکستان نیروهای خود را بازگرداند و همان مناطقی را که تصرف کرده بود نگه داشت و امروزه با نام «کشمیر آزاد» شناخته میشود، اما نخست وزیر هند «جواهر لعل نهرو» به دستور سازمان ملل توجهی نکرد و آن مناطق را اشغال کرد که امروز به آن «کشمیر تحت اشغال» گفته میشود.
با وجود گذشت هفت دهه از این واقعه، هنوز هیچ کدام از دولتهای هند، در آن منطقه رأیگیری برگزار نکرده است، ولی پاکستان هرچند وقت یک بار از طریق سازمان ملل تعهد هند را گوشزد میکند.
علیرغم بیتوجهی هند نسبت به این تعهد، سازمان ملل گاهی نیز کشتار مردم کشمیر را محکوم میکند. هند خلاف میل مردم کشمیر 70 سال است که بر این منطقه تسلط دارد در حالی که کشمیریها برای به دست آوردن آزادی سه نسل است که قربانی میدهند.
با وجود تلاش رئیس ارتش هند، کشمیریها برای اطلاع جهانیان از این خیانتِ «مهاراجه سینگ» هرساله 27 اکتبر را «روز سیاه» اعلام کردهاند و اعتراضاتی انجام میدهند. همچنین شهروندان پاکستانی نیز برای ابراز همدردی و اتحاد همزمان با برادران کشمیری خود به این اقدام خیانتکارانه هند اعتراض میکنند.
با یک تخمین محافظهکارانه، ارتش هند برای سرکوب مطالبات آزادی مردم کشمیر، بیش از 50 هزار نفر را طی 20 سال به شهادت رسانده است، این درحالی است که تعداد دقیق مجروحان این حملات مشخص نیست. اقدام مردم کشمیر در راستای به دست آوردن آزادی حقیقتاً قابل ستایش است.
هر خشونت هند و هر قطره خون ریخته شده مردم بیگناه کشمیر یک گام بهسوی آزادی است و آن روز دور نیست و خون این شهیدان این آزادی را به ارمغان خواهد آورد. روزی خواهد آمد که کشمیر از تحت سلطه هند آزاد خواهد شد و مردم آن در امنیت زندگی خواهند کرد.
انتهای پیام/.*