به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، حجتالاسلام علیرضا پناهیان در برنامه «جهانآرا» شبکه افق گفت: در شیوه اداره جامعه توسط حاکمان اسلامی چه اولیای معصوم و چه در دوران غیبت که حکومت توسط نایب امام معصوم، ولیفقیه اداره میشود، رهبری کلیات جامعه را اداره میکند نه اینکه شخصا مسئولیت یکایک عملکرد مسئولان و مدیران را برعهده بگیرد.
پناهیان با اشاره به الگوی رهبری در جامعه اسلامی گفت: تذکر شخصی، توبیخ عمومی و سپس ارائه دستور مشخص، مراحلی است که ولیفقیه در جامعه برای اداره امور اجرا میکند.
وی با بیان اینکه اداره امور با «دستورات مشخصِ کمتر» توسط رهبری موجب رشد جامعه میشود، افزود: مردم باید مدیران و مسئولان را کنترل و نظارت کرده و در صورت مشاهده خطا و اشتباه از سوی آنها، آرای خود را در دورههای بعدی اصلاح کنند.
پناهیان «سخنوری» را یکی از شیوههای رهبری جامعه توسط ولیفقیه دانست و عنوان کرد: همانگونه که امیرالمومنین با ایراد سخنرانیهای مختلف به آگاهی جامعه کمک میکردند، ولی فقیه نیز با سخنرانی به مردم کمک کند تا قدرت تشخیصشان بالا رود.
وی افزود: رهبری با سخنرانی و به وجود آوردن مطالبه عمومی در کشور اجتماع را اداره میکنند و با کمک بصیرت مردم، مسئولان را اداره میکنند.
پناهیان با اشاره به اینکه نکته دیگر در رهبریت جامعه اسلامی وجود دارد و آن، مماشات با اشخاصی است که در جامعه مسئولیت برعهده میگیرند، گفت: در تاریخ چندین مصداق از پیامبر اسلام وجود دارد هنگامی که مسئولیت به شخصی میدادند و خطای آنها آشکار میشد باز پیامبر آنها را از مسئولیت سلب نمیکرد.
استاد حوزه و دانشگاه با بیان اینکه ممکن است این سوال پیش بیاید چرا پیامبر به این افراد این قدر میدان میدادند، گفت: دلیلش آن است که آن افراد نخبگان طبیعی جامعه بودند و اگرچه دموکراسی به معنای امروزی آن وجود نداشت اما هنگامی که میدیدند این فرد در بین مردم دارای جایگاه است حتی به صورت انتصابی به او پست میدادند. اگرچه ممکن بود آن شخص و یا جامعه هزینههایی نیز داشته باشد اما به جهت اینکه اصل رشد مردم بود این پستش را از او سلب نمیکردند و این است که حکومت اسلامی مردمیترین حکومت میشود و حتی از آن حکومتهایی که در آنها رایگیری واقعی نیز صورت میگیرد دموکراتتر میشود. مثلا امیرالمومنین به اشعث و عبیدالله بن زیاد مسئولیت داد. اشعث با مصلحتاندیشی خود مذاکره را به حضرت تحمیل کرد، پسرش امام حسین(ع) را به شهادت رساند و دخترش، امام حسن(ع) را به شهادت رساند و خودش نیز شمشیر آغشته به زهر را به ابنملجم داد که منجر به شهادت خود حضرت شد.
وی افزود: حتی خوارج به حضور اشعث در حکومت امیرالمومنین اعتراض میکردند اما مصالحی که امیرالمومنین میدید را خوارج نمیدیدند. بنابراین در حکومت اولیای خدا هر دو موضوع را مشاهده میکنیم؛ تحمل عناصر فاسد در حکومت و صبر کردن برای رشد مردم. البته برخی از دلایل وجود چنین عناصری نیز عدم وجود نیروی کافی یا ذینفوذ بودن شخص منصوب است.
پناهیان گفت: برخی فکر میکنند که حکومت ولایی بدون دخالت، مشارکت و حضور مردم، مملکت را اداره میکند. این افراد معنای دقیق ولایت را نفهمیدهاند. حتی امام زمان هم اینگونه عمل نخواهد کرد و ایشان هم با مردم عمل میکند. مردم وقتی بصیرت پیدا کنند و مشارکت جدی داشته باشند و حساس به مسائل باشند؛ آن حکومت درستی است و الا حکومت عدهای محدود هرچند انسانهای صالح خلاف فلسفه هدایت و حتی فلسفه دین است؛ چرا که دین نیامده که مسئولیت حکومت مردم را به عدهای بدهد تا سایر مردم بی توجه به مسائل اجتماع به زندگی شخصی خود بپردازند.
وی افزود: امام زمان «عج الله» که تشریف بیاورند با 313 نفری قیام میکنند که برآمده از جوامع بصیر است؛ چرا که اگر مردم جامعه این افراد بصیرت نداشته باشند، این 313 نفر همچون 72 نفر یاران امام حسین «ع» با ترفندهای سیاسی به شهادت میرسند.
انتهای پیام/