به گزارش خبرگزاری تسنیم از سنندج، دامداری در ایران قدمتی به درازای تاریخ بشر دارد یعنی درست در زمانی که مردم فلات ایران سرزمینهای خوش آب و هوا را برای زندگی انتخاب کردند، پیش از آن توانسته بودند برخی از حیوانات از جمله بز و گوسفند را اهلی کنند و سرزمینهای خوش آب و هوا را برای چرای این حیوانات برگزیدند.
دامداری و دامپروری در منطقه غرب ایران بیش از هرجای دیگر اهمیت داشته و دارد و از شیر و لبنیات گرفته تا گوشت و پشم و پوست این حیوانات برای مصارف مختلف انسانها به کار میآید.
مردم کردستان نیز به دلیل آشنایی دیرینه با دامپروری و تولید لبنیات و تهیه فرش از پشم طبیعی گوسفندان و تولید بهترین و قیمتیترین پارچهها از موی بز به سمت این صنعت پر در آمد رفتند.
درست است که قدمت این صنعت بهصورت سنتی در استان کردستان بسیار است اما اکنون و در این صده نمیتوان تنها به سنتی بودن و تولید سالانه چند ده گوسفند و بز بسنده کرد چراکه صنعت روز دنیا در هر ساعت دهها کیلو گوشت و در درجات پایینتر پشم و الیاف را به کشورهای کمتر توسعه یافته صادر میکند و جای ما به عنوان یک تمدن بزرگ که یدی طولانی در این حرفه داریم، امروزه خالی است.
اگر به آمارهای جهانی در این زمینه نگاهی بیندازیم خواهیم دید که کشورهایی مانند نیوزلند و استرالیا که در این صنعت پیشرو هستند تمرکز خود را از تعداد رأس گوسفند به کیفیت و پرواربندی سوق دادهاند؛ بهدلیل اینکه منابع طبیعی در هر کشوری اهمیتی بسیار ویژهتر از تولیدات دارد در این دو کشور سعی شده است تا جمعیت دام در مراتع را به 50 درصد کاهش داده و آنها را به لحاظ کیفی پرورش دهند.
این دو کشور سعی کردهاند با حفظ مراتع خود گوسفندانی با وزن یک سالگی 150 کیلوگرم تولید کنند که این آمار در گوسفندانی که به روش سنتی در ایران و کردستان پرورش داده میشود وزن یک سالگی در حدود 45 کیلوگرم تا 60 کیلوگرم است.
علمی نگاه کردن به صنعت تولید دام علاوه بر اقتصادی کردن زندگی در روستاها موجب میشود تا مراتع حفظ شود و صادرات کشور نیز رونق یابد؛ روشهای علمی یعنی با تولید دانش اصلاح ژنتیکی براساس آب و هوای هر منطقه بتوان گوسفندانی تولید کرد تا مواد پروتئینی بالاتر با صرف وقت و هزینه کمتر تولید و تکثیر کرد.
در ایران سالانه 830 هزار تن گوشت قرمز تولید میشود که از این میزان تولید 53 درصد مربوط به گوشت گاو و 47 درصد دیگر متعلق به گوشت گوسفند و بز است.
این آمار در برنامه ششم توسعه قرار است به یک میلیون تن افزایش یابد و در حدود 90 درصد از نیاز گوشتی کشور را در داخل تامین خواهد کرد اما در لوای این آمارها باید بدانیم در استان ما چه میزان دام به صورت سنتی و چه میزان به صورت صنعتی تولید میشود.
با توجه به آمار ارائه شده از سوی جهاد کشاورزی کردستان در مرداد ماه امسال حدود 218 واحد نیمه صنعتی دامداری کوچک در روستاها با ظرفیت 6 هزار رأس وجود دارد اما باید بدانیم نیمه صنعتی به چه معنا است هنگامی که با این ظرفیتهای اندک و بدون صرفه اقتصادی برای فرد و استان گوشت و شیری تولید میشود و در پس این تولید چه هزینههایی نیز به دامدار تحمیل میشود که ناخودآگاه آنها را از صحنه تولید دور میکند و این هزینهها ناشی از عدم صنعتی بودن واقعی این حرفه در برخی موارد است.
با توجه به گرانی نهادههای دامی و افزایش روزافزون خوراکهای اساسی مورد نیاز دام نیاز است تا با اتخاذ روشهایی از جمله بهرهگیری از فرمولهای جیرهنویسی و استفاده از بهترین مواد برای کاهش هزینهها و افزایش کیفیت گوشت و وزن آن، حرکت این صنعت از روشهای سنتی به روشهای صنعتی امری ضروری خواهد بود.
در حال حاضر 70 درصد جمعیت دامی استان کردستان بدون وارد شدن به سیستم پرواربندی روانه کشتارگاه و یا بهصورت زنده به سایر استانها صادر میشود.
این صادراتها نشان میدهد که ظرفیت و پتانسیل بالقوه در استان کردستان وجود دارد و باید نسبت به گسترش واحدهای پرواربندی و حمایت از آنها به منظور به حالت بالفعل در آوردن اینگونه استعدادها اقدام کرد.
انتهای پیام/ ت