خبرگزاری تسنیم-مهتاب رضیئی؛ دبیر ستاد جوانی جمعیت:
در دنیایی که صدای آیندهگریزی انسان مدرن بلندتر از هر زمان دیگری شنیده میشود، در میانه ریزش نسلها و فرسایش امید، بازخوانی صدای سید مرتضی آوینی، ما را به ژرفای تمدن اسلامی پرتاب میکند؛ به جایگاهی که در آن، انسان نه مصرفکننده لحظه، بلکه وارث ابدیت است.
شهید آوینی، بیآنکه مستقیماً درباره «جمعیت» سخن گفته باشد، از اصل حیات و نسبت آن با معنای انسان سخن میگفت. او تمدن غرب را تمدنی «عقیم» میدانست؛ نه صرفاً بهخاطر کاهش نرخ زاد و ولد، بلکه به این دلیل که آن تمدن، دیگر میلی به «امتداد» ندارد. آوینی مینوشت:
«تمدن غرب، همه چیز هست جز امید؛ همه چیز هست جز حضور معنا. مرگ در تمدن غرب، پایان است؛ نه معبر.»
و در این نظام فکری، چگونه میتوان میل به فرزند داشت، اگر حیات را تنها چرخهای از لذت و اضطراب ببینیم؟
آوینی با دوربینش به دل میدانهای مین میرفت، اما چیزی فراتر از شجاعت را روایت میکرد. او از تولید انسانِ مؤمن، انسانِ وارسته، انسانِ فدایی حقیقت سخن میگفت. در نظر او، روایت فتح فقط ثبت خاطره نبود؛ ادامه راه بود. و ادامه راه، تنها از طریق تربیت نسل ممکن است. نسلی که آوینی را میفهمد، یعنی نسلی که روح جهاد را درک کرده، راز ولایت را چشیده، و ادامهدار بودن حیات طیبه را فهمیده است.
خانواده در منظومه فکری او، صرفاً ساختار اجتماعی نبود؛ بلکه پناهگاه معنا بود. زن، مادر، مرد، پدر، و کودک در نظرش مفاهیم زیباشناختی نبودند، بلکه اجزای یک سازوکار قدسی بودند که باید در بستر ایمان رشد کنند تا تمدن، «جهت» پیدا کند. اگر تمدن اسلامی در پی قرب الهی است، تنها از مسیر زایش نسل مؤمن به آن میرسد.
او در جایی مینویسد:
«در آنجا که حیات، عمیق میشود و با مرگ نسبتی قدسی مییابد، انسان به تکلیف، نه از روی اجبار، بلکه با شور عشق پاسخ میدهد.»
آیا مادری، جز همین پاسخ عاشقانه به تکلیف فطری حیات نیست؟
شهید آوینی شاید در واژگان، از «جوانی جمعیت» نگفت، اما در روح، عمیقترین ضرورت آن را فریاد زد. او خواهان احیای تمدنی بود که حیات در آن مقدس است، فرزند، امانت خداست، و خانواده، خیمهگاه رحمت الهی.
امروز که نسل جدید از پشت شیشههای مدرن به آیندهای مبهم مینگرد، صدای آوینی را باید دوباره شنید. صدایی که میگوید:
فرزند، نه بار زندگی که برکت آن است؛ و بیفرزندی، نه آزادی، که آغاز خاموشی تمدن است.
انتهای پیام/