به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، جشنواره فیلم کوتاه تهران به دومین روز خود رسید؛ آثار فیلمسازان کوتاه در پردیس سینمایی ایران مال روی پرده میروند و نشستهای تخصصی نقد و بررسی نیز با حضور چهرههای نام آشنای سینما برگزار میشود.
دومین روز جشنواره نسبت به روز اول شلوغتر بود و نشستهای تخصصی بیشتری نیز در خلال جشنواره برگزار شد.
در این گزارش مروری بر اتفاقات روز دوم جشنواره داریم.
فیلمهایی که در روز دوم مورد توجه قرار گرفتند
در بخش مسابقه سینمای ایران و باکس سینمای داستانی، آثار مختلفی روی پرده رفت. در این بین برخی از فیلمها بیشتر مورد توجه قرار گرفتند.
فیلم کوتاه «و زندگی برای همه» ساخته محسن اصدق پور یکی از فیلمهای قابل تامل در باکس داستانی شماره 6 بود. فیلمی در ژانر تخیلی و درام که نگاهی به زیرمتن خودکشی داشت. همچنین فیلم کوتاه «سرخ رگ» در باکس داستانی شماره 7 به کارگردانی مهدی گنجی توجهات زیادی را به خود جلب کرد. نکته قابل توجه درباره این فیلم کوتاه تهیهکنندگی محمد کارت روی این فیلم بود.
محمد کارت که در سالهای اخیر فیلمهای زیادی با موضوع اعتیاد و مواد مخدر ساخته است، این بار در مقام تهیهکننده به جشنواره فیلم کوتاه آمده است.
«در چشمان یک عاشق» نیز از خوبهای روز دوم جشنواره بود که نگاهی دراماتیک به یک سوژه دخترانه داشت. رضا پُردل کارگردان این فیلم کوتاه است. در باکس داستانی شماره 8 هم فیلم کوتاه «دختر قاصدکها» بیش از بقیه تشویق شد و نگاههای مخاطبان را به خود جلب کرد.
دختر قاصدکها نگاهی هنری به سوژهای پسرانه دارد؛ بازیگر اصلی این فیلم یک دختر بچه است که عاشق فوتبال است اما درگیر اتفاقات عجیبی در بستر یک داستان کوتاه میشود.
جای خالی کمدیها
نکته قابل توجه جشنواره امسال توجه ویژه به سوژههای اجتماعی به ویژه موضوعاتی مثل قتل، زندان، اعدام و ... است و کمتر شاهد نمایش فیلمهایی در دیگر ژانرها از جمله کمدی و فانتزی است.
در روزهایی که گیشه فروش در سینمای بلند، خبر از بازار گرم فیلمهای کمدی میدهد اما کوتاهسازان علاقه چندانی به ساخت فیلمهای کوتاه در ژانر کمدی ندارند و بیشتر حول محور دغدغههای اجتماعی میچرخند.
آرای مردمی به کجا رسید؟
در ابتدای هر سانس، تعرفههای رای مربوط به فیلمهای هر باکس در بین تماشاگران توزیع میشود و در انتها تماشاگران میتوانند از بین 5 گزینه رای خود را به هر فیلم بدهند.
طبق سنوات قبلی انجمن دانشآموختگان اجرای این فرآیند را برعهده دارد و از روز سوم جشنواره آثار برتر از نظر تماشاگران را اعلام خواهد کرد.
معرفی آثار سانس نابینایان جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران
پنج اثر از آثار حاضر در چهل و دومین جشنواره بینالمللی فیلم کوتاه تهران ویژه نابینایان توضیحدار شد.
«متولد تهران» ساخته جواد حَکَمی، «رادیون» به کارگردانی محسن جهانی، «مو» ساخته مهرگان نعمتی، «به صدای زمین گوش کن» به کارگردانی شهاب مهربان و «پایان این جهان» ساخته شیوا غلامیان با صدای محسن بهرامی توضیحدار شد.
محدثه واعظیپور متن روایتهای این نسخه از فیلمها را نوشته و سورنا حدادی بر ضبط آن نظارت کرده است؛ ضبط این آثار در استودیو شهر صدای پارسیان با صدابرداری رامتین ناهید انجام شده و مسعود زرگران، آنها را تدوین کرده است.
گفتنی است این آثار، پنجشنبه اول آبان ماه در سانس ویژه از ساعت 13 تا 14:30 در پردیس سینمایی ایرانمال برای مخاطبان نابینا نمایش داده میشوند.
سینمای شاعرانه صرفا لطیف نیست!
رشید کاکاوند شاعر و استاد ادبیات فارسی در نشست تخصصی «شعر و سینما» حضور پیدا کرد و درباره ارتباط بین سینما و شعر سخن گفت.
او درباره ارتباط تنگاتنگ شعر و سینما گفت: در سینمای ایران جهانبینی و نگاه شاعرانه به وضوح دیده میشود. در این مورد میتوان مثالهای عینی و با جزئیاتی به میان آورد. بیایید به فیلم «هامون» اثر داریوش مهرجویی نگاهی بیندازیم. در این فیلم خسرو شکیبایی به آرامی شعری از شاملو را زمزمه میکند و میخواند: منم آری منم که از اینگونه تلخ میگریم که اینک زایشِ من از پسِ دردی چهلساله در نگرانیِ این نیمروزِ تفته در دامانِ تو که اطمینان است و پذیرش است که نوازش است و بخشش است…»
ادامه این شعر به شکلی عینی و ابژکتیو در پایان فیلم تجسم مییابد. وقتی خسرو شکیبایی میخواهد از فاصله عشق خود مهشید را با تیر بزند. او هنگام چکاندن ماشه خطاب به معشوقهاش زمزمه میکند: «کاش میدانستی هنوز چقدر تو را دوست دارم.» انگیزه شکلگیری این موقعیت یک شعر از احمد شاملو است. فیلم دیگری در این بحث قابل ذکر است و آن «پرواز را به خاطر بسپار» ساخته حمید رخشانی و با بازی خسرو شکیبایی است. این اثر از شعر فروغ فرخزاد برداشته شده. در آن سمت فیلمساز دیگری به نام عباس کیارستمی را میبینیم. نگاه او به طبیعت آنقدر لطیف است که میتوانیم آن را شاعرانه قلمداد کنیم.
وی با تاکید بر اینکه سینمای شاعرانه میتواند لطیف هم نباشد گفت: سینمای شاعرانه به معنای سینمای رمانتیک و پذیرفتنی نیست. گاهی اوقات آن فیلم اصلا لطیف نیست. اما نگاه فیلمساز در مواجهه با رنج، سختی و حتی خشونت شاعرانه است. در این مورد میتوان به سام پکین پا و فیلم «این گروه خشن» اشاره کرد. او در سینمای کلاسیک معروف به شاعر خشونت است. تمهیدی که او در القای لحظه حساس عاطفی استفاده میکند، اسلوموشن است. مرگ ویلیام هولدن در آن فیلم یکی از نمونههای مهم از به کار بردن تکنیک اسلوموشن است. اگر به سینمای تارانتینو علاقهمند هستید، فیلمهای او را ببینید.
انتهای پیام/