گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- رویداد خونین سیدنی در آیین حانوکا، نه حادثهای معمولی در یک گوشه امن از دنیا، بلکه روایتی تازه از جنگ روانی صهیونیسم بود. در ظاهر، ما با رخدادی در یکی از آرامترین کشورهای جهان روبهروییم؛ اما در عمق ماجرا، سایهای از برنامهریزی اطلاعاتی و عملیات روانی رژیمی دیده میشود که دیگر هیچ سرمایه اخلاقی و سیاسی برای بقا ندارد. وقتی نهادهای امنیتی و رسانههای نزدیک به تلآویو بهسرعت از هماهنگی کامل پس از حادثه خبر میدهند، سخت بتوان این رویداد را صرفاً اقدامی فردی یا خودجوش دانست.
رژیم صهیونیستی و شخص بنیامین نتانیاهو در دو سال اخیر، گرفتار بنبست بیسابقهای شدهاند. جنایات بیوقفه در غزه و تصاویر دردناک قربانیان غیرنظامی، صورت واقعی اسرائیل را برای جهانیان آشکار کرد. دولتهای غربی شاید هنوز ساز مماشات بزنند، اما جامعه جهانی دیگر دچار تردید نیست: صهیونیسم در مرحله فرسایش تاریخی خود قرار دارد. میلیونها انسان از نیویورک تا پاریس، نفرت از آپارتاید اسرائیلی را فریاد میزنند.
در چنین وضعیتی، تلآویو برای آنکه از دره انزوا سر بیرون آورد، به داستانی تازه نیاز دارد. داستانی که در آن، قاتل بهجای مقتول بنشیند. از همینجاست که پروژهای مانند «حادثه سیدنی» معنا پیدا میکند؛ صحنهای طراحیشده در غرب برای زندهکردن حس ترحم نسبت به اسرائیل.
نکته دوم، به چگونگی روایت این تراژدی برمیگردد. پیش از آنکه مردم استرالیا از عمق ماجرا باخبر شوند، خبرگزاریهای وابسته به موساد آماده بودند تا تیترهای از پیشنوشتهشده را روانه کنند. واژههایی همچون «نفرت ضدیهودی» و «تروریسم مذهبی» با چنان سرعتی در رسانههای غربی تکرار شد که گویی سناریو مدتها پیش نوشته شده بود. این واکنش برقآسا، تصادفی نیست؛ بلکه بخشی از الگوی ثابت عملیاتهای موساد است که همزمان با حادثه، روایتش را نیز در اذهان عمومی تزریق میکند.
در این ساختار دومرحلهای، ابتدا صحنه اجرا میشود و در لحظه بعد تصویر قربانیبودن اسرائیل به جهانیان عرضه میگردد. اما شاید مهمترین نشانهها را باید در پشت صحنه جستوجو کرد. طی هفتههای پیش از این ماجرا، اندیشکدههای امنیتی در تلآویو و واشنگتن بارها درباره گسترش خیزشهای ضدصهیونیستی هشدار داده بودند. تحلیلگران نزدیک به ساختار قدرت در اسرائیل میگفتند اگر اقدامی فوری صورت نگیرد، موج «صهیونیسمستیزی» چهره اسرائیل را برای سالهای آینده کاملاً نابود خواهد کرد.
نامهایی چون موساد، شینبت و حتی سازمان سیا در جلسات محرمانه به چشم میخوردند. به نظر میرسد پاسخ عملی این جلسات، نه در خاورمیانه بلکه در سواحل آرام سیدنی متبلور شد؛ جایی که خون چند انسان، به بهای بازسازی مصنوعی چهره اسرائیل ریخته شد.
با کنار هم گذاشتن نشانهها، حادثه سیدنی بیش از آنکه «یهودکشی» از سر نفرت باشد، خود نوعی یهودکشی هدایتشده است؛ اقدامی نمایشی برای نجات صهیونیسم در آخرین لحظات مشروعیت خود. رژیمی که برای بقا، از قربانیکردن مردم خود نیز ابایی ندارد.
اما در دنیای شفاف امروز، چنین نمایشهایی عمری کوتاه دارند. پردههای دروغ یکییکی فرو میافتند و جهان بیشازپیش با چهره واقعی آنچه «صهیونیسم» نام دارد، روبهرو میشود.
انتهای پیام/