به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، بیخ گوشمان زندگی میکنند، چند کیلومتر آن طرفتر از پایتخت، اگر بخواهیم با ساعت فاصله زمانیشان را با آسمانخراشهای پایتخت بسنجیم شاید نیم ساعت بیشتر نباشد اما تفاوت میان آنها و ساکنان این آسمان خراشها همان مصداق تفاوت از زمین تا آسمان است.
تمام سهمشان از روزگار آلونکهایی است که در کنار همدیگر "قلعه اردک" را ساختهاند. آلونکهای 10 تا 12 متری که پذیرای خانوادههای 6 تا 7 نفره است. ساکنان "قلعه اردک" انگار مردمان فراموش شدهای هستند که در اطراف اسلامشهر در همین حوالی پایتخت زندگی میکنند. مردمانی که از کمترین امکانات رفاهی و بهداشتی محرومند و زندگی آنها در دخمههای سیمانی با موش و عقرب گویی آنقدر عادی است که تا به امروز توجه هیچ کدام از نهادهای حمایتی کشور را به خود جلب نکرده است.
ساکنان قلعه اردک از تمام امکانات یک ایرانی و یک شهروند بی نصیب ماندهاند.
در گیرودار قد کشیدن برجها و مانور ماشینهای مدل بالا در پایتخت هنوز هم شهروندانی هستند که با نظام ارباب و رعیتی زندگی میکنند. شهروندانی که زندگیشان در کارکردن بر روی مزارع اربابهایشان معنا مییابد و حتی از سبد کالایی که این روزها ورد زبان اغلب مردم است سهمی نبردهاند.
بارها نهادهای مختلف آمدهاند و از وضعیت ساکنان این منطقه بازدید و ابراز تاسف کردهاند اما پس از درگیر شدن در زندگی روزمره یادشان رفت تمام وعدههایی را که به ساکنان "قلعه اردک" برای بهبود وضعیت زندگی داده بودند!یادمان باشد که به کودکان "قلعه اردک" زندگی، کودکی و تحصیل را بدهکار هستیم.
انتهای پیام/